ඉතිරිවූ සිහිනය

තව සතියක් ඉතිරිව ඇත
මනරම් හිමාලය තරම් උස
සොඳුරු අන්නාපූර්ණා වැටිය තරම් දිග
සිහිනයකුත් තවම ඉතිරිව ඇත
සැබෑකරගන්න වෙහෙසෙන

දෙවසරක් නැගී
සිඳී බිඳී වැටුන
ඒ සිහිනෙට පණ දෙන්නට
තාමත් වෙහෙසෙමි මම

අවසන් මොහොත තෙක්
අත්හැර නොගනිමි වෙර
දැනුම පිපාසාවේ
ඒ සිහිනය සන්සිඳුවා ගන්න

මගේ පුතා හරි හපනා ......අම්මට පඩි විසිවැනිදා

දෙකේ පන්තියට එනකොට මට වාක්‍ය රචනා ලියන්න තිබුණෙ පුදුම ආසාවක්. හිනාවෙන්න එපා .දැන් මට හොඳට ,ලස්සනට අකුරු ,ඉලක්කම් ලියන්න පුලුවනි . සිංහල පාඩමේදී පූසා, බල්ලා, පොල්ගස , ලේනා වගේ පොඩි පොඩි මාතෘකා ගැන රචනා ලියන්න ආරියවතී ගුරුතුමී අපිට කියනවා.ඇය මට හමුවූ හොඳම ගුරුතුමියක්. රචනා ලියන්න අපි උන්නදු කරන්න ඕනෙ නිසා හොඳම රචනා කීපයක් තෝරගෙන පන්තියටම ඇහෙන්න කියවීම ඇගේ සිරිතක්. ඉතින් කවුරුත් හරි කැමතියි ,උනන්දුයි රචනා ලියන්න .පොඩි ආඩම්බරයක් තියෙනවනෙ තමන්ගෙ රචනාව පන්තියටම ඇහෙන්න කියවනකොට.

එදා අපේ රචනා මාතෘකාව "අම්ම". හ්ම්ම්... පැන්සලත් අල්ලගෙන , තනිරූල් කොපි පොතට ඔලුව නවාගෙන මම බර කල්පනාවක. මොනවද අම්ම ගැන ලියන්නෙ ? අම්මගෙ හැඩ රුව , අම්මගෙ රැකියාව , අම්ම මට ආදරෙයි ,මමත් අම්මට ආදරෙයි... ම්ම්ම් ...ඒවා ඉතින් හැමෝම ලියනවනෙ . මට ටිකක් අමුතු දෙයක් ලියන්න ඔනෙ වුනා.....ආහ්හ්..මතක් වුනේ ඔන්න දැන් . අම්ම මට ආසකරන කතන්දර පොත් ඇඳුම් එහෙම ගෙනැත් දෙනවා. ඒත් සමහරදාට ඒවා ඉල්ලුවහම කියනවා
"පුතේ මේ මාසෙ විසිවැනිදා වෙනකන් ඉන්න , අම්ම පඩි ගන්නෙ එදාටනේ, එතකොට පුතාට අරගෙන දෙන්නම්" කියලා.
ඇත්ත ගොඩක් වෙලාවට මගේ ඉල්ලිම් විසිවෙනිදාට පස්සෙ ඉටුවෙනවා. ඒ නිසා මම මගේ රචනාවේ මතක ඇතිවම ලිව්වා
"මගේ අම්මාගේ රැකියාව ..zzzz....ඇයට පඩි ලැබෙන්නේ විසි වැනිදාට.එවිට ඇය මට අලුත් ඇඳුම් ,කතන්දරපොත් ගෙනැවිත් දෙනවා"

ගුරුතුමී පොත් එකතුකරගෙන අපේ රචනාවල හරි වැරදි බලනවා . අපි එයාගේ මෙසේ වටේ වට වෙලා එබීගෙන ඉන්නවා. අද කාගෙ රචනා වලට "ඉතා හොඳයි" ලැබිලා පන්තියටම කියවාවිද?ඔන්න එයා මගේ පොත අරගත්තා, මම නොඉවසිල්ලෙන් බලාගෙන ඉන්නවා.අත් අකුරු වැරදිනම් නැහැවගේ.ඒත් ඇයි ගුරුතුමී හෙමිහිට හිනාවෙන්නෙ ? ආ අම්මට පඩි ලැබෙන දවස මම රචනාවෙ ලියලා තියෙනවනේ . එයා ඒක එහා පන්තියෙ ගුරුතුමීටත් පෙන්නුවා.ඒකට කමක් නැහැ මට "ඉතා හොඳයි" එකක් ලැබුනා.තව පුංචි ප්‍රශ්නෙකුත් ගුරුතුමී මගෙන් ඇහුවා ?
"පුතාට පඩි ලැබෙන දවසක මොනවද අම්මට ගෙනැත් දෙන්නේ" ?
මම මොනවගේ උත්තරයක් දුන්නද කියන්න මතක නැහැ.

ඒත් අම්මගෙ විසිවෙනිදා පඩි ලැබෙන දවස මම ටිකෙන් ටික ලොකුවෙනකොට හරිම වැදගත් දවසක් වුනා. දෙකේ පන්තියෙදි මට තිබුන කතන්දර පොත්, ටොෆි ,චොක්ලට් වගෙ සරල ඉල්ලිම් ලයිස්තුව මම ලොකුවෙනවත් එක්කම දිගවුනා,සංකීර්ණවුනා.ටියුෂන් ගාස්තු,සීසන් ටිකට් එක , පාසැල් සේවා ගාස්තු , ගැටවරවියේ අඳින්න ආස අලුත් අඳුම් මෝස්තර ඒකට එකතුවුනා. තාත්ත අතට දෙන පඩියත් එකතු කරලා ගෙදර අනිත් උවමනාවනුත් සම්පූර්ණ කරලා ඔය කිව්ව හැමදෙයක්ම ලබාදෙන්න අම්මට තිබුනෙ පුදුම කලමනාකරණ හැකියාවක්. මම විශ්වවිද්‍යාලයට යාමත් එක්ක , නංගිගේ උසස් අධ්‍යාපනයත් එක්ක අපේ ඉල්ලිම් තව දීර්ඝ වෙනවා.නවතැන් ගාස්තු,පොත් පත්,එක එක පාඨමලා, විභාග ,ඇඳුම් කැඩුම්,..අපේ ඉල්ලිම් ලයිස්තුව වේගයෙන් ඉහල ගියාට ඒ හා සාපේක්ෂව අම්මගෙ රජයේ සේවක වැටුප ඉහල ගියේ හෙමින්. ඒත් අම්ම කවදාවත් අපේ ඉල්ලිම් වලට බැහැ කිව්වෙන් නැහැ. දෙන සල්ලි වියදම් කලේ කොහොමද කියලා කවදාවත්ම ඇහුවෙත් නැහැ.විශ්වවිද්‍යාලෙ ගියාට පස්සෙ සමහර වෙලාවට මම ගෙදර එන්න හිතුවෙ විසිවෙනිදායින් පස්සේ මාසෙ අන්තිමට වගේ සල්ලි ඉල්ලගෙන යන්න .එහෙම ආවත් අම්ම මතක ඇතුව මම ඉල්ලන්නත් කලින් ලියුම් කවරෙක දාලා පරිස්සම් කරලා තිව්ව සල්ලි මට දෙනවා එන මාසේ වියදමට . පොඩි කාලෙ වගේමයි .ඇය කවදාවත් මගේ ඉල්ලිම් අමතක කලේ නැහැ.

උපාධියක් අරන් විශ්වවිද්‍යාලෙන් පිටවෙලා මගේ පලවෙනි රැකියාව කරද්දිත් , විසි වෙනිදා වැදගත් දවසක් වුනා. අම්ම කවදාවත් කිව්වෙ නැහැ "ඔයාගෙ පඩියෙන් දැන් ඔයාගෙ වැඩ කරගන්න "කියලා. උද්ධච්ච කමට මම නොකිව්වට එයා දැනගෙන හිටියා මගේ මුල්ම වැටුප ඒතරම් ලොකු වැටුපක් නොවෙන වග .ඒ දවස් වල ගෙදරින් සල්ලි නොඉල්ලුවත් අම්ම හරි පුදුම දෙයක් කලා.

හැම මාසෙ අගම මම ගෙදර එනකොට හරිම ලස්සන කොට්න් සාරියක් දෙකක් මගේ අල්මාරියේ තියලා තියෙනවා.ඒකටම හරියන හැට්ටෙකුත් මහලා. අම්මා දන්නවා මගේ ආධුනික කාලෙ වැටුප අඩුවුනාට වෘතීය මට්ටම පවත්වාගෙන යන්න ගොඩක් අඳුම් කැඩුම් ඔනෙ වග . ඒ සාරි වල මිල ගනන් කවදාවත් එයා මට කියලා නැහැ. එයා මට හැමදාම කිව්වේ
"ලොක්කා ලස්සනට ඇඳින්න , එක සාරියක් එක මාසෙක එක වතාවකට වැඩිය ඇඳින්න එපා "
අද මට තියෙන ලස්සන කොට්න් සාරි ඔක්කොම එදා අම්මා අරන්දුන්නු ඒවා . ඒ අතරින් මම ඇන්ඳ පලවෙනි සාරියත් , මගේ වෘතීය ජීවිතයේ ඉතාම වැදගත් දවසක ඇන්ඳ ඇත්දල +රිදී පාට සාරියත් මට හරිම වටිනා අම්මගේ විසිවැනිදා පඩියෙන් ලැබුන අගනාම සිහිවටන .මට අද මතක්වුනේ අම්ම කවදාවත් එයාගේ රැකියාවෙදි ඒවගේ වටිනා මිල අධික සාරි නොඇන්ඳ වග .

මට ආයෙත් සිහිවෙන්නෙ මගේ දෙකේ පන්තියෙ ගුරුතුමී ඇහුව ප්‍රශ්නෙ.
"පුතාට පඩි ලැබෙන දවසක මොනවද අම්මට ගෙනැත් දෙන්නේ" ?
ඒ එක්කම අම්ම මාව නලවද්දි කිව්ව මේ නැලැවිලි ගීයත් සිහිවෙනවා.

මගේ පුතා හරි හපනා
දවසක කොලඹට යනවා
පනම් තුනක් පඩි කනවා
ඉන් පනමක් මට දෙනවා

එදා දෙකේ පන්තියෙ ඉඳලා , විශ්ව විද්‍යාලයට ගිහින් ,උපාධියක් අරන් , කොලඹ රැකියාවක් කරලත් අවුරුදු දෙකක් යනකන් මට අම්මට එක පනමක් වත් දෙන්න බැරිවුනා.

තාමත් මට හිතෙනවා දෙකේ පන්තියෙදි ආරියවතී ගුරුතුමී ඇහුව ප්‍රශ්නෙට මම උත්තර දුන්න මදි කියලා.දැන් මම අම්මගෙන් කිසිම දෙයක් නොඉල්ලුවත් ,ඇගේ විසිවෙනිදා පඩිය දැන් මට අවැදගත් දෙයක් වුනත් ,අම්මා ආසකරන රසකැවිල්ලක්වත් අරගෙන යන්නෙ නැතුව අත්දෙක වන වන ගෙදර යන දවස් තාමත් ඔනෙ තරම් තියෙනවා.ගෙදර ගිහිල්ලත් "මට මහන්සියි" කියලා මුලු සති අන්තෙම අම්ම එක්ක කතා නැතුව නිදාගන්න වෙලාවල් අනන්තයි.ඒත් අම්ම තරහ නැහැ.කීයට හරි මම ගෙදර එන එක තමයි ඇගේ බලාපොරොත්තුව . ඒත් තාමත් ඉඳ හිට මගේ අල්මාරියේ අලුත් ලස්සන සාරි තියලා තියෙන ඇගේ පුරුද්දනම් නැවතිලා නැහැ.

නුඹට රිසි නම් යන්ට යන්නෙමි මගේ හිමියනි

සුමිත්‍රා රාහුබද්ද මහත්මියගේ "අග පිපි මල්" නවකතාව මම ඉතාම ආසාවෙන් නැවත නැවතත් කියවන පොතක්.පසුව එය ටෙලි නාට්‍යක් ලෙසක් රස වින්දා.මධ්‍යම පාන්තික පවුලක සිදුවෙන් දික්කසාදවිම ගැන කියවෙන "අග පිපි මල්" මට කාරණා රාශියක් නිසා හරි සමීපයි .මගේ වෘතීය ජිවිතය ඇරඹෙන කාලයේ බොහෝ දික්කසාද නඩු ගොනු කියවන්න ලැබුණා.අපි මේ නඩු ගොනු දකින්නෙ කරුණු කාරණා ගොඩක් සම්පිණ්ඩණය කරලා නිගමන වලට එලඹෙන්න උවමනා "තොරතුරු සටහන් "හැටියට .නමුත් එයින් එහාට ගිය කොයි තරම සංවේදී හද සසල කරන කතා මේ වටා තියෙනවද ?

කසාද, දික්කසාද නීතිය සහ වචන අපිට ලැබුනෙ ලන්දේසි කාරයන්ගෙන් . පැරණි රෝම ලන්දේසි නීතිය අනුව නම් "කසාදය " ගිවිසුමක් .ඒකියන්න්නෙ "කන්ට්‍රැක්ට්" එකක්. හරි භෞතික දෙයක්. ඔය ගිවිසුම නීත්‍යානුකූලව විසුරුවා හැරීම තමයි දික්කසාදය . උඩරට නීතිය අනුව , මුස්ලිම් නීතිය අනුව සහ සාමාන්‍ය නීතිය අනුව කසාදයක් විසුරුවන්න උවමනා වෙන හේතු එකෙනෙකට වෙනස් . ඒත් ඔය කියන හේතු ඉදිරිපත් කරලා උසාවිය සෑහීමකට පත්වෙනවනම් කසාදෙ විසුරවන්න පුලුවන් .

කසාද සහ දික්කසාද ගැන තියෙන නීති කරුණු භෞතික හා රාජකාරි දේවල් වුනත්, මේ නඩු කටයුතු වලදි හද සසල නොවෙනවා කිව්වොත් එය හැබෑවක් නෙවෙයි .මේ කතන්දරය ලියන්න හිතුනෙත් ඒ නිසා 'අග පිපි මල් ' හි තේමා ගීතය මගෙ සවනට වැකුන වෙලාවෙ ඒ හැඟීම තීව්‍ර වුනා .මේ මගෙ ආධුනික කාලයේ අත් දැකීමක්.මෙහෙම දේවල් ගොඩක් තිබුනත සමහර වෘතීය කරුනු හරස් වීම නිසා ඒවා ලියන්න බැහැ.

එදා අගනුවරට ආසන්න  උසාවියක දික්කසාද නඩුවක නසයි අඥාවක් නියත කරන දවසක්. තවමත් තරුණවිය නොඉක්මවූ ප්‍රකට පුද්ගලික ආයතනයක සේවය කරන කඩවසම් විධායක නිලධාරියෙකුත් , ඉතා රූමත් තරුණ වය්දයවරියකුත් පෙත්සම්කරු හා වග උත්තරකරු ලෙස පෙනීසිටියා. සැමියා නම් සිටියෙ මුහුනට නගාගත් උඩඟු සිනාවෙන් .ශෝකයෙන් වෙලුන බිරිඳ සෙමින් ඉකිලන වග මම දුටුවා . ඇය අපේ සේවා දායිකාව . මෙගේ ජ්‍යේෂ්ට සොහොයුරියක් ඇය වෙනුවෙන් පෙනී හිටියා .

නසයි තීන්දුව නියත කරමින් විවාහය විසිරවීමේ ආඥාව දිස්ත්‍රික් උසාවිය ප්‍රකාශකලා. ඇගෙ සිහින් ඉකි බිඳුම ඇයටත් නොදැනීම මහා කඳුලු ගංගාවක් වෙලා වේගවත් ඉකි බිඳුමකට හැරවිලා හිතේ හිරකරගෙන හිටි මහා වේදනාවක් ඉවුරු බිඳගෙන ගලා හැලෙනවා. නියෝගය නියත වීමත් සමග ඇගේ සැමියාව සිටි තරුණ නිලධාරියා නම් ඉතාම උදාරම් ලීලාවෙන් ,උඩඟු හිනාවෙන් තම නවීන මෝටර් රථයෙන් උසාවි බිමෙන් පිටව ගියා .ඒත් ඇය ?

කාලයක් ආදරයකරලා , අවුරුදු පහක් එකට දීගකාලා ,නාමෙට හරි එක වහලක් යට හිටිය දෙන්නෙකුට , තමන් එක්ක එකට හිටිය ගෑනි දිහා එකවරක් වත් නොබලා මෙහෙම යන්න පුලුවන්ද ? අඩු තරමින් මම යනවා කියන්නවත් හිතක් නැත්ද ?

ඇගේ මහා කඳුලු ගංගාව අපි සියලුදෙනාම වේදනාවට පත් කලේ ඇගේ කතාව අපි දන්නා නිසා . මෙවන් ගැහැනියකට අනුකම්පාව ඇවැසි වුනත් ඇය හැම දෙනගේම කුහුලින් පිරුන ඇස්වලට කතා මවන රසඳුනක් නොවිය යුතුයි .කසාද නිවසට නැවත යාමට අයිතිය අහිමි ඇයට අඩු තරමින් නිදහසේ හැඬීමටවත් ඉඩ දිය යුතුයි . ඒ නිසා අපි තීරණය කලා ඇය අපේ නිල මැදිරියට මදකට ගෙන යන්න .

මේ දෙන්නගේ විවාහය පෙම් සබඳතාවක් . ඒකත් හරි වෙනස් විදියට සිද්ද වුන දෙයක්. මේ තරුණයා ඇය හඳුනා ගන්නෙ , අගේ සොහොයුරියට ඉදිරිපත් වූ විවාහ යෝජනාවකින් . සොහොයුරියට සහ දෙමාපියන්ට ඔහු නොගැලපුනත් ඇගේ හිතේ ඔහු වෙනුවෙන් සෙනෙහසක් උපදිනවා. එය පෙම් සබඳතාවක් වෙලා දෙමවුපියන් එරෙහි වුවත් ඇය නොවෙයි එය නවතන්නෙ . "ඔය විවාහය කරහත්තොත් අයෙත් පවුලට වැද්ද නොගන්න බවට" ඇගේ මවත් ,පියාත් තර්ජනය කරද්දි , ඇය තනි කැමැත්තට ආසිරි සිලෝගීත දෙමාපිය හිතමිතුරු පිරිවර සෙනග නැතිව ඔහු හා අතිනත ගන්නවා ඒ වසර පහකට උඩදි .

එතකොට ඔහු ආයතනයේ සාමාන්‍ය මට්ටමෙ නිලධාරියෙක් . එත් ඇගේ මෙහෙයවීම , උනන්දු කිරීම විතරක් නෙවෙයි , ඇගේ ආර්ථික ශක්තිය නිසාත් ඔහුට හැකිවෙනවා තමන්ගෙ රැකියා ක්ෂ්ත්‍රයේ ඉහල සුදුසුකම් ලබන වෘතීය විභාග කීපයකට පෙනී සිට සමත් වෙන්න . ඒනිසා ඔහු ඉතා ඉක්මනින් ආයතනයේ ඉහලම මට්ටමේ තනතුරක් හොබවන විධායක නිලධාරියෙක් වෙනවා.ප්‍රශ්නෙ පටන්ගන්නෙ එතැන ඉඳලා .

අවුරුදු පහකට පස්සෙ ඔහුට ඇගේ අඩුපාඩු පේන්න ගන්නවා . ඔහුගෙන් ඇයට එල්ලවන පලවෙනි චෝදනාව හා දෝෂාරෝපණය දරුවන් නැතිකම . ඒක අවියක් කරගෙන ඇයට හිත් රිදවීම කරන්න විතරක් නෙවෙයි ඇයව නොතකා හැර වෙන තරුණියන් හා පෙම් සබඳතාවල පැටලෙන්නත් ඔහු පසු බට වී නැහැ . අන්තිමට ඔහුගේ ආදරය සිඳී වියලී යාමත් එක්ක ඇතිවන දැඩි බලපෑම් නිසා ඇය විවාහක නිවස හැරදා යනවා. නැවත ඔවුන් මුණගැහෙන්නෙ උසාවි බිමේ , ඔහු විසින් ඇය වග උත්තර කාරිය කර හා ඔහුපෙත්සම් කරු ලෙස පවරන දික්කසාද නඩුවකදියි.

ඔහු මේ නඩුව පුරාම ඇගෙන් දික්කසාදවීමේ දැඩි මතයක සිටියා.ඔහුට ඇය පෙනෙන්න ඇත්තෙ අලුයම ලූ කෙල පිඬක් වගේ .

ඇය මේ තරම් හඬා වැලපුනේ තාමත් ඇගේ හිතේ ඔහු වෙනුවෙන් තියෙන ආදරයත්, තමන් ගැන ඇතිවුන , ආත්මානුකම්පාවත් නිසාවෙන්න ඔනෙ. දෙමවුපියන් පවා එරෙහි වෙද්දි තනි මග ගිය ගැහැණියක් වූ ඇයට ඔහුත් ඇතුලුව බොහෝ දේ අහිමිව ගොස් තිබුණා.පවුලෙහි සියළුදෙනා ඇය සැලකුවේ ඔවුන්ගේ මුහුණු වල දැලි ගෑ එකියක් ලෙස .ඒ නිසා ගෙදරට ,පවුලට නැවත ගෙන්වා නොගැනීමේ පිය මහරජ අණ ක්‍රියාත්මක වෙලා තිබුණ.විනාඩි විස්සක් පමණ එක දිගට ඇය හැඬූ අයුරු අපේ හිත් සසල කලා.

උසාවි බිමෙන් නික්මී යන ඇයට ඇත්තේ කාගේ සවියද?සමාජයෙන් ඇයට කොයිතරම අපවාද ,අවමාන එල්ල වෙවිද ? මගේ හිතෙන් ආව එකී පැනයත් සමග ඇය නැගීසිටියේ එතනින් නික්ම යන්න. මගේ සහෝදර නිලධාරිනියගේ සන් කිරීම අනුව මම ඇය ඇගේ මෝටර් රථය තෙක් කැඳවා ගෙන ගියා .

අපි නිහඬව උසාවි සංකීරණයේ මදක් ඈතින් වූ රථ ගාල වෙත පිය මැන්නා.
"මේ මගේ පලවෙනි සහ අවසාන ආදරය, දැන් මම හිත හදාගන්න ඔනෙ , මාරුවක් අරගෙන මම ඈත පලාතකට යනවා ටික කාලෙකට .එතකොට මට මේවා අමතක කරන්න පුලුවන් වෙයි හෙමින් හෙමින් "

නිහඬ බව බිඳිමින් ඇය සෙමින් මා හා කතා කරන්න පටන් අරන් තිබුනා.මටත් නොදැනී ඇය මගේ අතක් අල්ලාගෙන මෝටර් රථය වෙත පිය මනිමින් හිටියා. ඇගේ අතේ සීතල ස්පර්ශය මට දැනුනා.ඒත් මම උත්සාහ කලේ නැහැ මගේ අත මුදාගන්න ඇයගෙන්.

එදායින් අවුරුදු පහකට කලිනුත් මේ ගැහැනිය ඔහු හා අතිනත අරන් ඇගේ මංගල ගමන යන වෙලාවේ ඇයට ආසිරි සුබ පැතුම් පතන්නට , මල් වරුසා විසුරුවන්නට කවුරුත් නොහිටින්න ඇති . අදත් ඇය කිවිවෙකුත් නැතිව , හුදෙකලාව එදා බැඳි පෙම් දම් විසුරුවා දමා තනිමගක යන වග මට සිහිවුනා.

"බැන්ද රන් දම් මගේ ගෙල වට මුදා අහසට..... නුඹට රිසි නම් යන්ට යන්නෙමි මගේ හිමියනි".....

පසු සටහන
ඇගේ සිදුවීම අපේ රාජකාරි දිවියේහි තවත් එක දික්කසාදයක් වුවත් එය කොපමණ අපේ සගයන් ගේ හද සසල කලාද කිව්වොත් ඇය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි මගේ සහෝදර නිලධාරිනිය හවස ඇයට තිබුන සියලු රාජකාරි නඩු කටයුතු වෙනත් සොයුරෙකුට පවරා වරුවක නිවාඩු ගෙන ගෙදර ගියා ඇගේ හිත මහත් සේ කම්පාවූ වග පවසමින්. දික්කසාද නඩු ගොනු මහ ගොඩක් කියවූ මම ඊට ටික කාලෙකට පස්සෙ තීරණය කලා උසාවිය මට හිමි රාජකාරි ස්ථානය නොවන වග .

වැඩ නිමවන්න.....

අගනුවරම නිදිගත් රෑ
මිහිරි පෙම් බස්
දුර ඈතකට ගිහින්
දෑස අයාගෙන
පරිගණක තිරය වෙත
වෙහෙසකර නෙතු පියන්
කර්කශ ලිපි අතර
නින්දට දඟලන
හීලෑ නැති හිත
වත්තන් කරන්

අඩක් කා හමාරවූ
චීන මකරුන්
සුව පහසු ඇති
සිතල පාලු කුටියක
රාත්‍රිය දිය කරන්
පෙරඹරින් හිරු නැගෙන
අරුණටත් පෙර
වැඩ නිමවන්න
අඩක් පිරියම් කර
ජීවිතය

නිවාඩු අද...... හිත (ආදරෙන් )ලෙඩවෙලා

නිමක් නැති මීටින් -ඉක්මනට තීරන ගන්න

පිටු ගනන් වාර්තා-හර බර ඉදිරි සැලසුම්

ආයෙත් සාකච්ඡා- තීරන කිරා මැන බලන්න

ඊමේල් ඇලර්ට්- ඔබේ දැනගනීම පිනිස

ඩෙඩ්ලයින් දිනපොතේ -මරණීය රතු එලි

කොන්ෆරන්ස් කෝල්-ලෝකෙම තනි යායක් 
වැඩ කරන්න  

ලැප්ටොප් එක බදන්-විසිහතර පැයේ නොනිමෙන ආදරය

නිල් පාට එල් සී ඩී තිරයෙන් ඈතට

වලා තීරයෙන් එහා හිම කඳු යහනට

පලා යන්න එක මොහොතක් හිතට

ශෝට් ලීව්, හාෆ් ඩේ ,ඇනුවල් ලීව්- ඔක්කොම කැන්සල්

එහෙනම් සික් තමයි- එත් මොකක්ද ලෙඩේ ?

පාලුව කාන්සිය තනිකම -මූලික රෝග ලක්ෂණ

ඉබාගාතේ ඇවිද යන හිත- ඈත පාවෙන සිහිනයක

හිත ලෙඩ වෙලා

නිවාඩු අද

හිත (ආදරෙන්) ලෙඩවෙලා

ගෙදර බුදුන් අම්මා

ගෙදර බුදුන් අම්මා.......

ඉතින් යකුනේ මම

අම්මෙක් නෙවෙයිද?

මේ පැටියා උපදිනකන් මාත්

දහ මාසයක් ඇඟිලි ගැන ගැන

පෙරුම් පිරුවා

මේකගේ අප්පා සෝමයා -මාව අනාත කරලා ගියා ගියාමයි

ආවෙ නෑ පැත්ත පලාතේ -ඒත් මගේ නෑ අමනාපයක්

අනේ මේ පැටියා

හීන් අතපය ගහලා

මයෙ කුසේ දඟලනකොට

හෙමිහිට හුස්ම ගන්නකොට

කොහොම මම සතුටු නොවී ඉන්නද ?

ඉතින් යකුනේ මොකද්ද? -මේ හරුපෙ තේරුම

අම්මෙක් නොවී මම -වේසාවියක් වුනේ කොහොමද?

නැද්ද ඕවට උත්තර?

උඹලගෙ මහ ලොකු

......... සංස්කුරුතිය ඇතුලෙ

නිමිත්ත

මෙහි ඇති සිත්තම ජෝජ් කීට් සිත්තරාගේ සිතුවම් එකතුවකිනි

 අපේ සිංහල බෞද්ධ සංකෘතිය අම්මාට මහත්සේ ගරු කරන බව පුන පුනා කියයි .උදම් අනයි .එහෙත් ගැහැණියක් විවාහයෙන් පිට මවක් වුනොත් සමාජය ඇයට මුව පුරා අම්මා යයි ආමන්ත්‍රණය නොකරයි. ඇය දෙස බලන්නේ උපහාසයෙනි පිලිකුළෙනි .ඇය මග වරද්දාගත් නරක ගැහැණියකි . විවාහය තුල හෝ ඉන් පිටත මවක් විමේ ජීව විද්‍යාත්මක සාධක/කාරණා  එක හා සමානය . එහි වෙනසක් නැත . නමුත් විවාහයෙන් පිට දරුගැබක් දරන/ දරුවෙකුට උපත දෙන ගැහැනියකට අපේ සමාජය බොහෝ රුදුරු ලෙස සලකයි . මට ඇවැසි වූයේ මේ කුහක සමාජ සම්මතය ප්‍රශ්ණ කිරීමටයි . කවිය ලියවුණේ ඒ වෙනුවෙනි. බොහෝ ආවේගාත්මක අවස්ථාවක මෙය ලියැවුනි .එම ආවේග ස්වරය නොවෙනස්ව මෙහි පල කලෙමි.

කිරි කතන්දර

මං පොඩිකාලෙ අවුරුදු තුනක් විතර යනකන් අම්මගෙන් කිරි බිව්වලු.මහ ගෙදර ඉඳල සෙනසුරාද ඉරිද නිවාඩු දවස් දෙකට අම්ම මාව ගෙදර එක්ක එනවා. ඉතින් සිකුරාදට මම ලොක්ක වගේ ආච්චිට කියනවලු "මම කිරිබොන්න ගෙදර යනවා" කියලා.මට තාම මතකයි කවුරුහරි "පුතේ කිරි මොන රහද?" කියලා ඇහුවහම මම කියනවා "කිරි වලාකුලු රහයිනෙ " කියලා. වෙලාවට කවුරුවත් ඇහුවෙ නැහැ "වලාකුලු මොන රහද?" කියලා.

අම්මට ,මට දෙන්න කිරි තිබුණට එයා රස්සාවට යන නිසා මාව පිටි කිරි වලට ඉක්මනට හුරු කරන්න වුනා.මම ඉපදුනේ ලංකාවෙ පෝලිම් යුගයෙ අවසාන කාලෙ .ඉතින් ඒ දවස්වල තිබුන ප්‍රකට ලදරු කිරිපිටි වර්ගයක් වෙන S.M.A ගන්න සමූපකාර පෝලිමේත් ඉන්න වුනා කියලා අම්ම කියනව.ඒත් ඉතින් මම නෙවෙයි ලේසියෙන් පිටි කිරි බොන්න පුරුදුවෙලා තියෙන්න .ඔනෙ තරම් කිරි හදලා අහක දැම්ම වෙලාවල් අනන්තයි ලු.දවසක් මම පිටි කිරි නොබී දඟ කරන වෙලාවක , මගේ ලොකු මස්සිනා චන්දිමාල් අය්යිය ඇවිත් වීරයා වගේ "නැන්දේ මම නංගිට කිරි බෝතලේ ඔකොම පොවන්නම්" කියලා ඉල්ලගෙන තියෙනවා.චන්දිමාල් අය්යට එතකොට වයස අවුරුදු දහයක් විතර . මම කිරි බිව්ව කියලද හිතන්නෙ?

විනාඩි දහයකට විතර පස්සේ අය්යා එනවලු හිස් කිරි බෝතලයත් අරගෙන.

"නැන්දේ නංගි ඔක්කොම කිරිටික බිව්වා"

" මගේ හොඳ පුතා"

එහම කියලා අම්ම අය්යියගේ මුණ දිහා බලලා.එයාගෙ කට වටේටම ලොකු "කිරි රැවුලක්" තිවිලා. මම කිරි බොන්න අදිමදි කරනකොට අයියා කිරි බෝතලෙම කටේ තියාගෙන බීලා වැඩේ අහවර කරලා.

"නංගිත් නොබී අපරාදෙ කිරි අහක දාන නිසා මම බෝතලේ කටේ තියාගෙනම බිව්ව".

තාමත් අපේ චන්දිමාල් අය්ය එහෙම කියලා හිනහවෙනවා.

මුල් කාලෙ ඔයවගේ පිටි කිරි නොබී පෙරලි කරාට කාලයක් යනකොට මම ටිකෙන් ටික පිටි කිරි බොන්න හුරුවෙලා. එතකොට මම S.M.A යුගයෙ ඉඳලා ලැක්ටෝජන් වලට උසස්වෙලා.ආච්චි කුස්සියෙ උදේට කිරි හදන වැඩේ බලන්න ඉන්න ලස්සනයි . මම ගොඩක් කැමති කිරි හදලා නිවනවා බලාගෙන ඉන්න .උණු කිරි බිව්වොත් මගේ කට පිච්චෙනවනෙ.ඉතින් එයා කෝප්ප දෙකකට කිරි දාලා නිවන්න පටන්ගන්නවා එක කෝප්පෙකින් අනිකට කිරි වක්කරලා.මම උදේට නැගිටලා නිදිමතේ ඇස් පිහ පිහ

ලඟ තියෙන පොඩි පුටුවෙ වාඩිවෙලා කකුල් දෙකත් වන වන ඉන්නවා.සුදු බැලලිත් මං වටේ දැවටෙනවා.

වැනියන් සුදු වැනීයන් -කිරි දෙනකන් වැනීයන්

සුදු පූසිට කිරි නැතේ -සුදු දෝණිට කිරි ඇතේ

හා... මට කියන්න අමතක වුනානෙ. ගොඩක් කිරි බිව්වම සුදු වෙලා ,ලස්සනවෙලා, ඉක්මනට උස යනවා කියලා ආච්චි මට කියලා තිබුණා.

ඉතින් කිරි නිවනකොට කිරි ටිකක්වත් බිමට වැටෙනවට නම් මම කැමති නැහැ.එහෙම වුනොත් සුදු පූසිටනෙ වාසි . ඔන්න වැරදිලාවත් කිරි ටිකක් බිම වැටුනොත් මම කෑගහනවා.

"අනේ ආච්චියේ "කිරි ඇටයක් හැලුනා" කියලා. "කිරි බිංදු" කියන්න මම දැනගෙන ඉඳලා නැහැ. ඉතින් ඒවට තමයි "කිරි ඇට "කියලා තියෙන්නෙ . කොහොමද මගේ කිරි කතන්දර ? :)

මොන්ටිසෝරි වර්ජනය

මගේ කාර්යාලයේ පරිස්‍රයේම ලදරු පාසලක් හා දිවා සුරැකුම් මධ්‍යස්ථානයක් තියෙනවා.පුංචි පැන්චො පැන්චියො ලදරු පාසල් එන්නෙ මම කාර්යාලයටත් එන්න කලින්.ඒ සමහරුන්ගෙ අම්මලා තාත්තලා උදෙන්ම රැකියාවට යන නිසා .

හැමදාම උදේට ටික වෙලාවක් මේ සිඟිත්තො දිහා බලා ඉන්න එක මගේ සිරිතක්. සමහරු බොහොම කැමැත්තෙන් ලදරු පාසල් ආවත් ටිකක් අඬාවැටිලා දෙමවුපියන්ගෙන් වෙන් වෙන අයත් ඉන්නවා.

මේ අය දිහා බලන් ඉන්නකොට මට මතක් වෙන්නෙ මගේ පුංචිකාලෙ ,ඇහුවට පුදුම වෙන්න එපා මම පුංචි සන්දියෙම වර්ජනයක් කරලා අයිතිවාසිකම් දිනාගෙන ලදරු පාසල් නොගිහින් කෙල්ලින්ම ඉස්කෝලෙ ගිය ළමයෙක්.

මම ඉපදුනේ හැදුනෙ වැඩුනෙ අපේ අම්මගෙ මහ ගෙදර . ඒ මගෙ ලමා ලෝකෙ රාජධානිය .ආච්චි,මාමලා, නිතරම මාව වඩාගෙන හුරතල් කරන අම්මගේ ඥාති සහෝදරියො ගොඩක් මැද්දෙ අවුරුදු හතරක් ගෙවෙනකන් හරි සතුටින් තමයි මම හිටියේ .පවුලෙ හැමෝගෙම හුරතලා මම ,මගේ නංගි ඉපදුනේ අවුරුදු හයකට පස්සෙනෙ.

සෙල්ලම් කරන්න, දුවන්න, පනින්න ,කාගෙන්වත් මට වැඩි තහංචි තිබුනෙ නැහැ.යන්තම් පයින් යන කාලෙ ඉඳලා දවල් දවසෙම මහගෙදර ලොකු වැලි මිදුලෙ ජංගි කොටේකුත් ඇඳන් තුල්සි අක්කා, සුදු,කුමුදුනි, මංගල ,මංජු අය්යා,ජානක අයියා වගේ ඥාති සහෝදර සහෝදරියන් එක්ක සෙල්ලම් බත් උයන්න ,තලාදුවන්න ,හැංගි මුත්තන් කරන්න වගේ වැඩ ඔනෙ තරම් මට තිබුණා.මහගෙදර මිදුලෙ ලස්සන ජපන් රෝස මල් පාත්ති ගොඩක් තිබුණා. කාලෙකට වැල නොකැඩී එන කහපාට සමනල්ලු මේ මල් පාත්ති වලට එනවා.උන් අල්ලන්න අපි පස්සෙන් දුවනවා.ටිකක් දවල් වෙනකොට ආච්චි හරි සුද්දි අම්ම හරි අපි ඔක්කොම ඇලට ගෙනියනවා නාවන්න . නාල ආවම වැඩි දවසට ඔක්කොම ලමයි බත් කන්නෙ අපේ ආච්චිගෙන්.සිංහල උලු හෙවිලි කරපු මහ ගෙදර මැද කෑල්ලෙ ඔක්කොටම පැදුරක් දාලා ආච්චි බත් බෙදලා දෙනවා.ගෙදර සුදු බැලලිත් අපි වටේම දැවටෙනවා.දවල්ට කෑවට පස්සෙ ආච්චි මාව නිදි කරනවා. ආයෙත් හවසට ඇහැරෙන්නෙ සෙල්ලම කරන්න .

හවස් වෙලා ලොකු මාම වැඩ ඇරිල ගෙදර ආවහම එයාගෙ ලස්සන නිල්පාට සයිකලයෙන් මාව රවුමක් ගෙනියනවා. හවස් යාමෙ පිපෙන හෙන්දිරික්ක මල් ගස් කීපයක් මග ගෙදර මිදුලෙ තිබුණා.මාත් ආච්චිත් හෙන්දිරික්ක මල් නෙලාගෙන බුදුන් වඳිනවා.පොඩි සන්දියෙම ආච්චි මට ගාථා ඉගැන්වුවා.රෑට බත් කවලා ඇඟ හෝදවලා කලින්ම මාව නින්දට යවන එක එයාගෙ සිරිතක්.නින්ද යනකන් කතා කියනවා.එත් කතාව ඉවර වෙන්න කලින් මම නිදි .ඉතින් අවුරුදු හතරක් ගෙවෙනකන් කිසිම හැල හැප්පිමක් නැතුව මගේ ලමා කාලෙ ගෙවුනා.

ඔන්න අවුරුදු හතර ලබනකොට අම්මා තීරණයකලා මාව ගෙදර ගේන්න ,ලදරු පාසල් යවන්න .මොකද ගමේ හොඳ ලදරු පාසලක් තිබුනෙ නැතිනිසා. මේ ලදරු පාසල් ගමන මාව අවුලෙන් අවුලටම පත්කලා.හැමදාම උදෙන් නැගිටලා ,වෙලාවට කිරි බීලා,මූන හෝදලා,කෑම කාලා,සපත්තු මේස් දාල,ඇඳුම් ඇඳගෙන ලහි ලහියෙ වැඩට යන්න සූදානම් වෙන අම්ම එක්ක මටත් යන්න වෙනවා.අම්ම මාව ලදරු පාසලට බාරදීල වැඩට යනවා.සීය දවල්ට මාව ගෙදර ගේනවා.

ලදරු පාසලේ මට හිතේ හැටියට සෙල්ලම් කරන්න බැහැ.ඔන්චිල්ලා, සී සෝ තිබුනට වෙලාවක් තියෙනවා සෙල්ලම් කරන්න .බිල්ඩින් බ්ලොක්ස් ,ක්ලේ වගේ දෙවල් එක්ක සෙල්ලම ඒතරම් මගේ හිත ගත්තෙ නැහැ.ඔක්කොමත් හරි කෑම පෙට්ටියකුයි වතුර බෝතලයයි අරගෙන යන එක මට මහ කරදරයක් වුණා.මට වුනේ නිදහසේ හිටි කුරුලු පැටියෙක් කූඩුවක් ඇතුලෙ දැම්ම වගේ වැඩක්.

ඔහොම ඔනෙනම් සතියක් යන්න ඇති .දවසක් අම්ම වැඩ ඇරිලා ආව විතරයි මම පටන්ගත්තෙ නැද්ද මොරදීල අඬන්න සාලෙ බිම පෙරලිලා.ලදරු පාසල් බෑගයත්, කෑම පෙට්ටියත් දෙකම පොලවෙ ගැහුවා.පොඩි සපත්තු දෙකත් බල්ලට ගන්න කියලා එලියට වීසිකලා."මට මොටිසෝරි එපා , ආයෙත් ආච්චිලගෙ ගෙදර යවන්න" කියලා මොරදීල අඬනවා.ආදරේ වැඩි කමටද කොහේද අම්මත් තාත්තත් දෙන්නම තීරණය කලා ආයෙත් මාව මහ ගෙදරටම යවන්න .මාව මහ ගෙදරට එක්ක ගියහම ආච්චි මං වඩාගෙන අම්මට බැන්න "උඹලගෙ විකාර පොඩි එකාට සාංකාව හැදුනෙ නැතුවා පුදුමයි"කියලා.

ආයෙත් මගේ ලමාලෝකෙ රාජධානියට මම ආවා මගේ ඉලීම් දිනාගෙන .ඒත් ආච්චි හරි පුදුම වැඩක් කලා.ඉඳහිට හවසට සෙල්ලම් කරන්න එන සම වයස් ලමයින්ට ලස්සන සෙල්ලමක් ඉගැන්නුවා. රතුපාට මදටිය ඇට අරගෙන ඉස්තෝප්පුවෙ බිම අකුරු හදන්න . මම හරි ආසාවෙන් "ම" "ර" "ට' "ව" වගේ රවුම් අකුරු ඉගෙන ගත්තා .ඊට පස්සේ හුනු කූරකින් මුලු ඉස්තෝප්පුවෙ බිම පිරෙන්නම ලොකුවට ඒ අකුරු ලිව්ව.ඒවට ලොකු මාමගෙන් හවසට සීනි බෝල ලැබුණ. දොඹගෙඩ් වලින් දහයට ගනන්කරන්නත් ආච්චි මට ඉගැන්නුවා.

ඉතින් අවුරුදු හය සම්පූර්ණවෙලා ඉස්කෝලෙ යනකොට මම හිතුවෙ මම මුලු සිංහල හෝඩියම දන්නවා කියලා.එත් ඉස්කෝලෙ ගියහම තමයි වැඩේ තේරුණේ . තව කොයිතරම් අකුරු තියෙනවද ඉගෙනගන්න .ලදරු පාසල් ගිය යාලුවොන්ට නම් වැඩේ ලේසි වුනා .මම හෝඩිය ඉගෙනගත්තෙ හරි හෙමින් .එකේ පන්තියට යනකනුත් හරියට අකුරු ලිව්වෙ නැහැ.අනිත් යාලුවො සීයට ගනන්කරන්න ඉගෙනගන්නකොට මම දහයට ගනින්න විතරයි දැනගෙන හිටියෙ .මම හිතුවෙ දහයට පස්සෙ සීය , ඊටත් පස්සෙ දාහ කියලා.

ඉතින් කාලයක් යනකන්ම "අපේ අම්ම තමයි මේ දරුව නරක් කලේ" කියලා අම්ම, ආච්චිට බනිනවා ."පොඩි එකා ඉගෙන ගනීවි ,කෑනොගහ හිටපල්ල" කියලා ආච්චි, අම්මට කියනවා .කොහොමහරි අකුරු ඉලක්කම් හරියටම මම දැනගත්තේ දෙකේ පන්තියෙදි.

හලාවතදී නෙත ගැටුන එකම සොඳුරු දසුන

දහස් නෙතු වසා රහස් කොඳුරමින් අහස් ගව්ව වෙත පා නගා යමු අපි

කැකෑරෙන හිරු තාප සදිසි

හද දවන නෙක සෝසුසුම්

මොහොතකට අමතක කර

ඉසිඹු ලන්නට..........

අපේම අපේ ලොවක

කිහිරඟුරින් දැවෙන රලු පරලු මහපොලවම සෙනෙහස් දියෙන් පෙඟි බලනු මැන පෙම්මල් පුබුදන අපූරුව Stopped at Chilaw at the end of a tired and wired day ,nothing was there to make me happy.everything was dry and turned to brown ,just only the Palmyra trees around.this is the only scene which makes me happy on that tired evening.

Location -Fishing harbor area of Chilaw

හදවත් සිහින සාප්පුවේ සිටි වියපත් දෙනෙත

බුතුවාන් නුවර

වීදි දිගේ

සැරිසරද්දී

ගොඩවැදුනා එක

සිහින සාප්පුවකට

ආගිය තතු විමසා

මා ලංකාවෙන් වග

ඈ දෑනගත් විට

දිලිසුනා කඳුලක්

වියපත් නෙතු අග

එක නිමේෂයකින්

මහාද්වීප දෙකක් යාකල

අතීත තුරුනු පෙමක

නටබුන් දිගහැරුනා

මා අබියස

කිසිකලෙක මාල නොපැලඳුවද

ඇගෙන් තෑගිලද විසිතුරු මාලය

දෝතින්ම බාරගත්තෙමි

සදාතනික ප්රේමයට

පුද දුන් පඬුරක් ලෙස

රාජකාරි ගමන් බිමන් ,තව නොයෙකුත් වැඩ අධික වුනු ඉතාම කාර්යබහුල දින පහක් නිමාකරල කුරුණෑගල ඉඳලා නිවසට සේන්දුවුනෙ ඊයෙ හවස් යාමෙ .දවස් පහක කිලුටු ඇන්දුම් කැඩුම් ,අනික් ලට්ට ලොට්ට පිරුනු ගමන් මල්ල කල්නොයවා අස්පස්කරන්න හිතුනෙ එන සතියෙ තියෙන ගමන් බිමන් මතක්වෙලා.නැත්නම් ඉතින් කිලුටු තමයි අඳින්න වෙන්න .

මම මේ ගමන් මල්ල මෑතක ඉඳලා දිගු සංචාර වලදි ගෙන යනවා .බෑගයෙ පිට සාක්කුව අස්පස් කරද්දි නෙත ගැටුන දෙයකින් මොහොතකට මගේ හිත සසලවුනා.ස්වාභාවික මුතු ,සිප්පිකටු,පොල්කටු වලින් හැඩදැමූ ඒ විසිතුරු මාලය අතේ රඳවගෙන මොහොතකට කල්පනාලෝකෙක මම තනිවුණා.අත රැඳි මාලයේ මුතු ඇට අතරින් දිලිසුණ වියපත් දෙනෙතක කඳුලු කැට දෙකක් මට මැවි මැවී පෙනුනා

මම නැවතිලා හිටිය ඇල්මොන්ට් සිටි හෝටලයෙන් එලියට බැස්සෙ හවසටවත් ටිකක් බුතුවාන් නගරයයේ මගතොට අවිදලා බලන ආසාවෙන් .මගේ කාර්යාල සගයො බොහෝදෙනෙක් ලද අවසරයෙන් ගයිසානෝ සාප්පු සංකීර්ණය බලා ගියේ ෂොපින් කරන්න .ඒත් මම කැමති මෙහෙම වෙලාවක් ලැබුනම මගටතොට ඇවිදලා ජනජීවිතය දකින්න.රටින් රට මිනිස්සු ජීවත්වෙන විදිය ඇවතුම් පැවතුම් වෙනස්නෙ .ඒවා කැමරාවට හසුකර ගැනීමත් මගේ විනෝදාංශයක්. ආහ්.... මට අමතක වුනානෙ කියන්න බුතුවාන් ,පිලිපීනයේ මින්ඩනාවෝ දූපතේ තියෙන සංචාරකයො ගැවසෙන පුංචි නගරයක්.

ඇල්මොන්ට් සිටි හෝටලයේ ඉඳල හතර අතටම විහිදුනු ජනාකීර්ණ වීදි අතරින් මම හෙමිහිට ඉදිරියට ගියා.අසල තියෙන් කුඩා දේවස්තානයේ සීනු හඬ සවස දේව මෙහෙයට බැතිමතුන් කැඳවනවා.හැමදාම උදේට මම අවදිවෙන්නෙත් මේ සීනු හඬට .දෙව්මැදුර ඉදිරිපස වීදි දිගේ පුංචි මල් කඩ පේලිය අලුත්ම අලුත් මල් පොකුරු වලින් පිරිලා,දෙව් මැදුර අබියස තියෙන කුඩා උද්යානය ජනාකීර්ණ නගරයට ලස්සනක් එක්කලා. මින්ඩනාවෝ දූපතේ නගර නිර්මාණයත් හරි අපූරු දෙයක්.හැම නගරයකටම සේන්දුවෙනකොට නගමධ්‍යයෙ දෙව්මැදුරක් සහ උද්‍යානයක් දැකගන්න පුලුවන්න් .ඒ ඔවුන් ස්පාඤ්ඤ නගර නිර්මාණයෙන් ලද ආභාෂය නිසා ලු .මිඩනාවෝ දූපත කාලයක් ස්පාඤ්ඤයේ යටත් විජිතයක් වෙලා තියෙනවා.ඉතින් ඔය නගර නිර්මාණ කලාවත් යටත්විජිත උරුමයක්.එහෙම කිව්වෙ මගෙ පිලිපීන මිතුරිය ජින්ග්.

මල් කඩ වීදියත් පහුකරගෙන උද්‍යානය කෙලවරට පියමන් කල මම නතරවුනේ සංචාරකයන්ට මගපෙන්වන විසිතුරු බඩු අලෙවිකරන පොඩි කඩ පොඩ්ඩක් ගාව.කරන්ගා හාර්ට් කියල දැන්වීම් පුවරුවෙ සටහන්වෙලා තිවුනා. කරන්ගා, බුතුවාන් වලට නුදුරෙම තියෙන ලස්සන සන්චාරක නගරයක් . යම්දෝ නොයම්දෝ කියලා සාප්පුව ඉදිරියට වෙලා ලතවෙනකොට එක් වියපත් කාන්තාවක් එලියට ඇවිත් බොහොම උනුසුම් ලෙස මාව පිලිගෙන ඇතුලට එන්න ආරධනා කලා.ඉතින් නොගිහින් කොහොමද?මම සාප්පුවට ඇතුල්වෙනකොටම දොරකොඩ වාසනාව ගෙන එන්න එල්ලල තිබුණ හදවත් හැඩයෙන් යුත් චිම්ස් සිලි සිලි ගාලා සුලඟට නැටුවා.

පීලිපීන වැසියන් බහුතරයකට ඉන්ග්‍රිසි කතා කරන්න පුලුවනි ,ඉතින් මේ වියපත් කාන්තාවත් සුපුරුදු ලෙසින් මගෙන් ආගිය තොරතුරු අහුවා.සාප්පුවෙ සිරි විසිතුරු නරඹන ගමන්ම මම ලංකාවෙන් රජකාරි ගමනකට ආව කෙනෙක් කියලා වැඩි විස්තර දැනගන්න මගේ රාජකාරි කාඩ්පත ඇයට දුන්න ."ඔබ ලංකාවෙන්ද"? පුදුමයෙන් වගේ ඇය නැවතත් මගෙන් ඇහුවා."ඔව්" මම උත්තර දුන්න වැඩි සැලකිල්ලක් නැතුව.

එක නිමෙෂයක් මා දිහා බලාසිටිය ඇය අසල වූ දිවානය පෙන්වා අසුන් ගැනීමට මට අතින් සන් කලා. මම වාඩිවෙලා කුතුහලයෙන් ඇගේ නිහඬ මුහුණ දෙස බැලුවා.

"මගේ පෙම්වතා ශ්‍රී ලාංකිකයෙක් . අපි මුනගැහුනෙ මීට අවුරුදු විසිපහකට විතර කලින් ,මැනිලා වලදි. එයා ස්වර්නාභරණ කලාව ගැන පාඨමාලාවක් හදාරන්න මම ඉගෙනගත් ආයතනයට ඇවිත් හිටියා.අපි හමුවුනේ එහෙමයි ".

සන්සුන් ඒත් මොකක්දෝ ශෝකී ස්වරයකින් එය කියනවා.හරියට දයිව යෝගයකින් වගේ වෙන්න ඇති ඒ හමුවීම ,නැගෙනහිර අසියාවත් දකුණු ආසියාවත් එක මොහතකින් එක්වෙන්න ඇති ඇස්වලින් කතාකරලා.මගේ හිත කියනවා.

"කෝ දැන් ඔයාගෙ පෙම්වතා?" ඉවසිල්ලක් නැති මගෙන් ඇයට පැනයක්.

"අපි අවුරුදු දෙකක් පෙම් කලා. අන්තිමට විවාහ වෙන්න හිතලා දෙපැත්තෙම දෙමවුපියන්ට මේ කාරනේ කිව්ව .එත දෙගොල්ලම අපිට විරුද්ධවුනා. එයා ඉස්ලාම් බැතිමතෙක් .මගේ මුලු පවුලම කිතුනු උදවිය අපේ අම්ම කොහොමටවත් කැමතිවුනේ නැහැ එයා වගේ කෙනෙක් බඳිනවට .අන්තිමට එයාගෙ පවුලෙ උදවිය කිව්ව මම ඉස්ලාම් ආගම වැලඳගත්තොත් විවාහයට ඉඩ දෙනවා කියලා.ඒත් මට පුලුවන් කමක් තිබුනෙ නැහැ එහෙම තනි තීරණයක් ගන්න ,අන්තිමට අපි වෙන්වුනා ,එයා ලංකාවට ගියා ,එතකොට මට වයස විසිහතක් .ඉන්පස්සෙත් මට එයාගෙන් ඉඳහිට කෙටි ලිපියක් දෙකක් ලැබුනා.මගේ උපන්දිනයට නම් අනිවාර්යෙන්ම සුබපැතුම් පත් ලැබුනා .එත් කාලෙකට පස්සෙ එවා ඔක්කොම නැවතුනා . දැන් එයා විවාහ වෙලා ලොකු දරුමල්ලොත් ඇති ".

ප්‍රේමයට කොහින්ද ආගම් ,ජාතිබේද වගේ සීමා මායිම් වැට කඩොලු? හිත ගිය තැන මාලිගාවනෙ. "එයා ලංකාවෙ නැගෙනහිර පලාතෙ කෙනෙක්"( ඇය ඉතා නිවැරදිව ඔහුගේ නම සහ ගම් පලාත කිව්වත් මට දැන් එය මතක නැහැ )

මම නොසන්සිඳුනු කුතුහලයෙන් ඇයදෙස බැලුවෙ "ඉතින් ඊට පස්සේ මොකද වුනේ"කියලා අහන්නවගේ. එයා මගේ හිත තේරුම්ගත්තා වගේ උත්තර දුන්න.

"මම ඊට පස්සෙ විවාහයක් ගැනවත් ,අලුත් ප්‍රේමයක් ගැනවත් තිතුවෙ නැහැ.මගේ මුලු කාලෙම කැප කලේ මේ ව්‍යාපාරයට

"

සිහින් කඳුලු බිඳු දෙකක් ඇගේ නෙතු අග රැඳිලා.මට තව මොනවත් ඇගෙන් අහන්න බැරි ගතියක් හිතේ ඇතිවුනා .මට නොදැනිම දිගු සුසුමකුත් පිටවුනා. අවුරුදු විසිපහක් කොහොම ගතවෙන්න ඇතිද?

මම දිවානයෙන් නැගිටලා සාප්පුව සිසාරා හිස් බැල්මක් හෙලුවා . මොකක්දෝ වරදකාරී හැඟීමක් මගේ හිත ඇතුලෙ තෙරපෙනවා වගේ .මොනව වුනත් මගේ රටේ කෙනෙක් නිසානෙ ඇයට මෙහෙම වුනේ. මට එහෙම හිතුනා.ඇය නම් අමුත්තක් නොපෙනවා මට කරන්ගා ලී කැටයම් ගැන විස්තර කරන්න පටන්ගත්තා.

මට ඔනෙ වුනේ එයින් එක ලී කැටයමක් මිලට අරගෙන ඉක්මනට එතැනින් යන්න. මම ලී කැටයමකට මුදල් ගෙවද්දී මොහොතක් ඉන්න කියලා ඇය අතින් සන් කලා.ඇය එතැන තිබුණු සිප්පිකටු ,මුතු සහ පොල්කටු වලින් අලංකාර කල විසිතුරු මාලයක් මගේ ගෙල වට පැලඳුවා .

"ඔබට මේ මාලය හරි හැඩයි , මේ ස්වාබාවික මුතු , මේක මගෙන් ඔබට තෑග්ගක් ,ඔබ ලංකාවෙන් නිසා, මට කවදාවත් ලංකාව අමතක වෙන්නෙ නැහැ"

මම කවදාවත් එවැනි විසිතුරු මාල පලඳින්නේ නැහැ.\ඉඳහිට පලඳින චාම් සිහින් රන් දම් වැලක් පමණයි මගේ ගෙල වට රැඳෙන්නේ.ඒත් ඇගේ දිලිසෙන ඇස් හමුවෙ මට එය ප්‍රතික්ෂේප කරන්න බැහැ.

"මේ තෑග්ග ඔබට නෙවෙයි , ඔබේ රටෙන් ආව කෙනෙකුගෙන් මට ලැබුන ප්‍රේමයට පෙරලා දෙන තුටු පඬුරක්" ඇගේ දිලිසෙන වියපත් දෙනෙත් වල ලියැවිලා තිබුනෙ එවැනි කතාවක් .

පසු සටහන

මම නැවත ඇල්මන්ට් සිටි හෝටලයට ගියේ බරවුනු හිතින්.හෝටල් ආලින්දයේ සිටි මගේ මිතුරියන් කීපදෙනෙක් මාව දැකලා හිනහවෙන්න පටන්ගත්තා .

"මේ මොකද මේ කවදාවත් නැතුව සිප්පිකටු මාලයක් දාගෙන .ඔයා මේව පලඳින්නෙ නැහනේ"

මම මගේ කතාව ඒ අයට කිව්වා. ආයෙත් යාලුවො කොක් හඬ දීලා හිනාවුනා.

"වෙලාවට ඔයා ලංකාවෙ කොල්ලෙක් නොවුනෙ .එහෙම වුනානම් එයා ඔයාව එවන එකක් නැහැ.මේ පිලිපීනයේ එහෙම දේවල් වෙනවා ඔනෙතරම්"

මගේ මිතුරිය ජින්ග් හිනාවෙවී කිව්වා.එයාලගෙ හිනාවට එක්වෙන්න බැරි ගතියක් මගෙ හිතේ තිබුනෙ . ඊට දවසකට පස්සෙ මට ආයෙත් මැනිලා බලා පිටත්වෙන්න වෙනවා.ඇගේ ඡායාරුවක් ගන්න ඔනෙ කියලා හිත කිව්වත් ආයෙත් සාප්පුවට යන්න මට හිත දුන්නෙ නැහැ. ඒනිසා බුතුවාන් වලින් පිටත්වෙන දවසෙ උදේ පාන්දර එයාගෙ සාප්පුව අරින්නත් කලින් ගිහිල්ල ගත්ත ඡායාරුපය තමයි ඔයතියෙන්නෙ .පේනව නේද හදවත් හැඩයේ "චිම්ස් "එල්ලලා තියෙනවා?ඇය දුන් තිලිණය මම මැනිලා වලදි මිලට ගත්ත දැන් පාවිචි කරන ගමන් මල්ලෙ පිට සාක්කුවට දාල එහෙමම තියෙන්න

ඇරියා. ඒක කවදාවත් මගේ මිතුරියකට තෑගි දෙන්නවත් , මම පලදින්නවත් හිතුවෙ නැහැ . හැමදාම ඒ විසිතුරු මාලෙ මගේ ගමන් මල්ලෙම තිබුනදෙන් .

හා ..මට දෙයක් කියන්න අමතක වුනා .මම ලංකාවට ආවට පස්සෙ මගේ ඡායරූප බලන අතරෙ ඇතිවෙච්චි අදහසක් නිසා තමයි ඔය කවිය ලිව්වෙ .මේක මගේ සංචාරක අත්දැකීම් වලින් ලියවුන තුන්වෙනි පාර්ශ්යවයේ කවි ප්‍රේම කතාවක් .

හද රැඳි සිහින මිනිසා

දිවිමන් තලාවෙහි
නෙක සැතපුම් කණු අතර
කාලයේ වැලිතලා මතින්
වැලලිලා ගිය
මිහිරි පෙම්වතුන්ගේත්
ප්රිය මිතුරු දනන්ගේත්
අතිනත ගත් සැමියන්ගේත්
සොඳුරු මතකම පමණක් ගෙන
උන් රුව ගුණ සමග
එකට කැටිකර
මැවිය හැකිනම් එක
හද රැඳි සිහින මිනිසෙක්
මහා පුරුෂයෙක්
ඔහුට ආලයකරමි මම
සදහටම

දුරු රට ගිලන් වීම

සියා ගුවන්තොටුපොලින් එලියට එනකොටම පපුව කඩාගෙන යන හීතල හුලඟක් මට සුබ පැතුවා බන්ග්ලාදේශයට මාව පිලිගනිමින් .මීදුමින් සහ දූවිලි කැටිවුන පරිසරය එතරම් සුව දායක නැහැ. අන්වර් බායි, මගෙ රියදුරු තැන අවවාද කලා වහාම මගෙ උනුසුම් කබාය ඇඳගන්න .සීතලත් එක්ක මම කොස් කොස් ගාලා කහිනකොට එයාට අනතුරක සේයාවක් දැනෙන්න ඇති . පෙරදා රැයේ සිටන් එන දිගු ගුවන් ගමනකින් පස්සේ මට තව කිලෝමීටර පන්සීයක් විතර උතුරුදිග දිනජ්පූර් සීමාවට යන්න ඔනෙ දින දහයක රජකාරියට .දිනජ්පූර් ඉන්දියනු මායිමට විශේෂයෙන් ඩාජිලින් සීමාවට ආසන්නයි ඒනිසා මේ මාර්තු හීතල ඔබට නම් උහුලන්න බැරිවෙයි කියලා අන්වර් කියනවා.ඒමදිවට මම ලංකාවෙන් එනකොටත් ආවෙ හොඳ සනීපෙන් නෙවෙයි. ඇස්මා වලට දෙන බෙහෙත් පොදියක් මගෙ ගමන් මල්ලෙ තිබුනා.ඒත් සංචාරයට තියෙන ආසාව නිසා ඔක්කොම ලෙඩ යටපත් වෙනවා.

දීනජ්පූරයට යන ගමන නින්දත් නොනින්දත් අතර ගෙවුනා. ජමුනා නදිය උඩින් යන මහා දිග පාලම පහුකරලා කෑම කන්න නැවත්වුවත් කිසි පිරියක් නැහැ .මද ඉරු එලිය ,වියලි සීතල,මීදුම පපුවෙ බර ගතියක් ඇතිකරා.ඒ පිටින් එන වෙහෙසත් කියන්න බැරිතරම්. හවස හත විතර වෙනකොට අපි ගමනාන්තයට ආවා, පොලි ශ්‍රී ඒ කියන්නෙ ගම්බද රූමතිය මෙතැන තම්යි මගේ ඊලඟ දවස් දහය ගතවෙන්නෙ .මම වාහනෙනෙන් එලියට ආවෙ පොද වැස්සක් එක්ක .ශානාස් ,ෆර්හානා,සහ සුරෙයියා රෝස මල් පොකුරු අරන් මම පිලිගන්න දොර එලිපත්තෙ .දුර මග ගෙවාගෙන ආව මගියෙකුට ඉතින් මීට වඩා සුන්දර දෙයක් තව තියෙනවද ? මට වෙන් වුන කාමරය සරල අල්පේච්ච තැනක්,ලොකු සීත පොරොනාවකුත් ,ගුදිරි මෙට්ට ඇතුරූ ඇඳකුත් ,පොඩි ලියන මේසයක් ,පුටුවක් සහ කුඩා ඇඳුම් අල්මාරියක් තිබුනා .ඒත් හීතල නම් රෑ පුරා මට වද දුන්න ,ඉන්හේලරය කීප වාරයක්ම පාවිච්චිකලා. පහුවදා උදේ තමයි ඔක්කොම මගේ සගයො ටික මුන ගැහුනෙ .ආයතන ප්‍රධානි ශමීමා සමග කෙටි සාකච්චාවකුත් යෙදුනා.ඇය ඉතා පියකරු, කාරුනික ,ඒත් එක්කම මොකද්දෝ අමුතු බලයක් තියෙන ගැහැනියක් වගේ කියලා මට ඒවෙලේම හිතුනා.

මගෙ දවස් දහය ගතවෙන විදිය බැලුවහම එක දවසක් වත් මග අරින්න බැරි ලෝභ ගතියක් හිතට ආවා.ඉන්දියානු බෝඩරයේ කල්කටාව ආසන්නයට යන ජෝය්පුර් හාට් ගමනත් , ඉන්දියනු මායිමේ ඩාජිලින් ආසන්නයේ පන්චගාර් බලා යාම , රික්ෂෝ රියදුරු හමුව ,අමිටෝලි ගමේ තරුණ සමිති හමුව එන අතරමග පැරනි නටබුන් බැලීම වගේ දේවල් හිතට අමන්දා නන්දය ඇති කලා ඉතින් හිරිකඩ ,පින්න , සීතල නොතකා ගම් මැදිවල ඇවිදලා ,මැටි පොලවේ වාඩි වෙලා ,මුල් දවසේ හවස් වෙනකොට මගේ අසනීප ගතිය උත්සන්න වග මට දැනුනා.

පපුවෙ හිර වෙනවා වගේ.හුස්ම ගන්න බැරි ගතියකුත් ඇවිල්ලා.දැන්නම් ටිකක් බය හිතෙනවා. මම ශානාස්ට හිමිහිට කිව්වා " මට ටිකක් සනීප මදි හෙම්බිරිස්සාව වගේ,බෙහෙත් ටිකක් ගත්තොත් හොඳයි "කියලා.

ඒත් ඇස්මා වලට බෙහෙත් බොනවා කියලා ඔවුන් බයකරන්න එපා කියලා මගේ හිත කිව්වා.

හ්ම්ම්.. වැඩේ හිතුව තරම් ලෙසි වුනේ නැහැ.මගේ සහපිරිවර මාව පුද්ගලික බෙහෙත් සාලාවකට ගෙන ගියා.මාව පරීක්ෂා කර වෙද්‍යවරයා සියලු රෝගලක්ෂණ හඳුනගෙන මට බෙහෙත් දීම ප්‍රතික්ෂේප කලා.වහා රෝහල් ගතවෙන්න නියම කලා.මදැයි වැටුන අලි අමාරුවක තරම.ඔක්කොම මගේ සගයන් කැලඹිලා .ඒක මුහුනු වලින්ම පෙනෙනවා.මගේ මිතුරිය ශානාස් දුරකථන ඇමතුම් කීපයක් ගත්තා.සෝරාබ් සහ ෆර්හානා මාව අස්වසනවා බයවෙන්න එපා කියලා. බයක් නෙවෙයි මට තිබුනෙ,ඊලඟට මොකදවෙන්නෙ කියන කුතුහලය . ශානස් ගෙ දුර ඇමතුමත් එක්කම ,ශමිමා අර කාරුණික බලවන්ත කාන්තාව , ආයතනයෙ ලොක්කි ආවා . ඇය කරුණාවෙන් මට පැහැදිලිකලා,ඔවුන් මාව පුද්ගලික රෝහලක ප්‍රතිකාර සඳහා රෝහල් ගතකරන වග

.

"ඔයා බයවෙන්න එපා ,සියා හාර්ට් ෆවුන්ඩේෂන් රෝහල දිනජ්පූරයෙ තියෙන හොඳම පහසුකම් සහිත පුද්ගලික රෝහලක් "ඇය මාව අස්වැසුවා.

මේ රෝහලේ සේවය කරන කායික රෝග පිලිබඳ මහාචාර්ය වෙද්‍යවරයා පොලි ශ්‍රි ආයතනයේ උපදේශක මණ්ඩල ප්‍රධානියෙක්.මගේ සගයො ඒවෙනකොටත් ඔහුට කතාකරලා මාව රෝහල් ගත කරන්න කටයුතු සූදානම් කරලා . සමාජ සම්බන්ධතා කොයිතරම් බලගතුද කිව්වොත් සියා රෝහලට මාව ගෙනයනකොටම ගිලන් ඇඳක් සූදානම්ව තිබුනා මාව වාට්ටුවට ගෙනියන්න. විනාඩි විස්සකට විතර කලින් හොඳින් පයින් ඇවිද ගෙන ගිය මාව මෙන්න රෝහල් සේවකයො දෙන්නෙක් ගිලන් ඇඳක දාලා කුදලගෙන යනවා....මට හරි හිනා.

රෝහල් ගතකල වහාම ප්‍රතිකාර පටන්ගත්තා ,මුහුනු වැස්මක් දාලා ඔක්සිජන් දුන්න . ඒ එක්කම අර මහාචාර්ය වෙද්‍යවරයා ආවා. ඔහු මාව පරික්ෂා කරා.පෙනහලු එක්ස් කිරන ඇතුලු පරීක්ෂන කීපයක් නියම වුනා. බෙහෙතකුත් විද්දා...හරිම හිනහ යන වැඩකුත් වුනා. මට බෙහෙත් විදින්න නියම කරලා එතුමා මා එක්ක කතාවට වැටුනා

"ඔබ විවෙක ගත්තෙ නැහැනෙද ? හරියට බෙහෙත් බිව්වෙත් නැහැ නේද ?"එයා අහනවා. උත්තර දෙන්න ඔහු දිහා බලනකොටයි මම දැක්කෙ එතුමගෙ කොන්ඩෙත් , රැවුලත් දුඹුරු සහ රතු වර්ණ වලින් පාට කරලා, "පැසුනු හිසෙන් නෙවෙයි වර්ණවත් හිසෙන් බුහුමන් ලබව" කියලා හිතමින් මම බොහොම අමාරුවෙන් හිනාව වලක්වගත්තේ , ලංකාවෙදි ඒවගෙ මහාචාර්යවරු අපිට දකින්න නැහැනෙ . මම ඒවෙලාවෙම එයාට නමකුත් පටබැන්ද..."කලර්ඩ් හෙයාර් ප්‍රොෆෙසර්". ලෙඩවෙලත් මම නෙවෙයි පිස්සු නටන එක නවත්වන්නෙ .

හ්ම්ම්.... එදා රෑ මට ඔක්සිජන් දීලා,බෙහෙත් නියමකලා.තරමක් සුව අතට හැරෙනකන් ආයතනයේ ලොක්කි ශමිමා ඇතුලු මගේ සගයන් එතන හිටියා මැදියම් රැය වෙනකන්. මට නින්දයාගෙන එනකොට තමයි ඔවුන් ගියේ .මාව තනිකරලා නෙවෙයි.සෝරාබ් සහෝදරයා මගේ තනියට තියලා.ඔහු රෝහලේ ඇතුලතආලින්දයේ ලොකු සලුවකුත් පොරවගෙන මා වෙනුවෙන් රැය පහන් කලා සීතලේ . වරින් වර ඇවිත් මගේ බෙහෙත් ,සේලයින් දීම ගැන රෝහල් කාර්යමණ්ඩලයෙන් විපරම් කරනවග අඩ නින්දෙදි මට දැනුනා.ලංකාවෙදි නම් තමන්ගෙ සොහොයුරෙක්වත් නොකරන උදව්වක් ඔහු කලේ .

ප්‍රතිකාර නිසා හොඳට නින්ද ගියා ,උදේ මා අවදි වන විට මගේ සගයො ඇඳ වටේ . රියදුරු අන්වර් බායිත් මාව බලන්න ඇවිත් .රෝහල් කාර්යමණ්ඩලයේ එක්කෙනා දෙන්නත් ඇවිත් මා එක්ක කතා කරනවා...දැනගන්න විස්තර ගොඩක් ..මම විදේශිකයෙක් වග මට මතක් වුනේ එතකොට . කාටත් ඔනෙ වුනෙ සනත් ජයසූරිය ගැන දැනගන්න .මගේ ගාව තිබුන ශ්‍රි ලංකා ක්‍රිකට් කියල ගහපු කැප් එක දැකලා වෙන්න ඇති.ලෙඩෙක් වුනත් මගේ යුතුකම මගේ රට ගැන කියන එකනේ. ඒක වදයක් වුනේ නැහැ.ගොඩක් දෙනෙක් මා එක්ක ඉන්ග්‍රිසියෙන් කතා කරන අතර ඒක වියපත් සාත්තුසේවක අම්ම කෙනෙක් හරිම ලෙන්ගතුව මගේ ඇඳ වටේ කැරකුනා. කවුරුත් එහා මෙහා වෙනකම් ඉඳලා දන්න ඉන්ග්‍රිසියෙන් එයා ඇහුවේ මම විවාහකද කියලා. එයාගෙ මූණෙ තිබුනෙ මේ ගෑනු දරුවෙක් නොදන්න රටක කරක්ගහමින් මොනවකරනවද කියන බැල්මක්.

මේවිදියට ඉතින් දවස ගෙවා ගන්න අමාරුවුනේ නැහැ.සලීම් සහ පප්පි සහෝදරයන් විහිලු කතා කියමින් මට පාලු කැපුවා. ඒත් කවුරුත් නිතර විමසිල්ලෙන් හිටියේ මගෙ සෞඛ්‍ය තත්වය ගැන. වරක් ශානාස් මට ආදරනීය තරවටුවකුත් කලා කතා නතරකරලා නිදාගන්න.ඔන්න දවල් වෙනකොට අපි මග බලාගෙන හිටි සුබ ආරංචිය ලැබුනා. මම රෝහලෙන් නිදහස්."දැන් අපි ඔබව නිදහ කරනවා ,ඒත් පරිස්සම් වෙන්න.බෙහෙත් ගන්න.ආයෙත් ලංකාවට ගියහම ප්‍රතිකාර ගන්න" මහාචාර්යතුමා උපදෙස් දුන්න. මාව රෝහලෙන් එක්ක යන්න ශමිමා ආවා, සුරෙයියත් එක්ක.අපේ ඩකා ප්‍රධාන කාර්යලයට දැනුම් දීමෙන් අනතුරුව මගේ සියලු රෝහල් ගාස්තු ඔවුන් ගෙවා තිබුනා.හෙදියක් මාව රෝදපුටුවක තබාගෙන යන්න ලැහැස්තිවුනත් එය ප්‍රතික්ෂේප කරලා මම රෝහල් ඇඳෙන් බිමට පැන්නෙ මගේ ගමන් මල්ලත් එල්ලගෙන .ඒත් ශමීම සහ සුරෙයියා මගේ අස්සකුලප්පුවට ඉඩඩුන්නෙ නැහැ.ඒදෙන්න මගේ අත් දෙකින් අල්ලගෙන හිමිහිට අපේ වාහනය ගාවට එක්කගියා.

දැන් නම් ඉතින් අකීකරු වෙන්න බැහැ.ශමීමා උපදෙස් දුන්න තව එක දවසක් විවේක අරගෙන රාජකාරියට යන්න. මම යනකොට මගේ කාමරයට උනුසුම ඇතිකරන්න හීටරයක් තබාතිබුනා.රෝස පොකුරකුත් මේසෙ උඩ. මාව පිලිගන්න.ඒවා ශානාස්ගෙ වැඩ. විවේක අරන් ආයෙත් සන්චාරය පටන්ගන්නකොට මට ශමීමාගෙන් දසපනතක් ලැබුනා.කඩචෝරු කෑම,තැන් තැන් වලින් වතුරබීම තහනම්.මට හැමදාම උදේට මනික් බායි දවල් කෑම පෙට්ටියක් සූදානම් කරලා දුන්නා.උනුසුම් කබාය ඇඳීම ,හිරිකඩ පින්නට ආවරනය වෙන්න කුඩය ගෙනයාම අනිවාර්යවුනා.මගේ දවල් බෙහෙත්වේල ගැන ඇය නිතර මතක් කලා.මා එක්ක යන අනිත් සගයන්ගෙන් මගේ සුව දුක් විමසුවා.ඇගේ මේ ආදරණීය බලපෑම් මම කරදරයක් හැටියට හිතුවෙ නැහැ.මනික් බායි හැම උදෑසන සහ සවසකම සිනා මුසු මුහුනින් තට්ටු තුනක් පඩි නැගලා ලොකු යකඩ බාල්දියකට උණුවතුර ගෙනෙත්දුන්න මූන සෝදන්න .

අපේ ගමන් හරි විනෝදජනකයි.සලීම්, පප්පි සහ සෝරාබ් සොහොයුරන් රස කතා සාගරයක්.ඒතුන්දෙනා මට බෙන්ගාලි වචන් ඉගැන්නුවා

ශුවො සොකල්- සුබ උදෑසනක්

ශුවො ජන්මොදින්-සුබ උපන්දිනයක්

අමි බොලොබශි-මම ආදරෙයි

අමි කාච්කුරි- මම රැකියාවක් කරනවා

ඔය මට තාම මතක තියෙන වචන් කීපයක් .හවසට ආයෙත් ආවහම හැමෝම එකතුවෙලා සන්ගීත සැඳෑවල් එහෙමත් දැම්ම. ශානාස් සහ ෆර්හානට ලස්සනට ගී ගයන්න පුලුවන්. මම අහලතිබුණා බන්ගලදේශයේ ඉතාම ලස්සන දේශාභිමනී ගීත තියෙනවග .සමහර ඒව බටහිර බෙන්ගාලයේ රබීන්ද්‍ර සංගීතය පදනම් කරගෙන පදබැඳුන ඒවා.ඔවුන් මා වෙනුවෙන් රබීන්ද්‍ර ගීත ගායනාකලා.එක දවසක් අපි නැටුම් සැඳෑවකුත් දැම්ම.හොඳම නර්තනය වෙනුවෙන් ශ්‍රි ලංකා -බන්ගලාදේශ කුසලානය සඳහා මමත් මගේ භාෂා පරිවර්තක රොමෙල් බායිත් තරඟ වැදුනා.කුස්සියේ වැඩකරන මෘජිනා අම්මත් ,මනික් බායිත් අපේ වැඩ බලලා හිනාවුනා.

සතුට ,සහ හැම කෙනෙකුගෙන්ම ලැබුණ ආදරය ,සැලකිල්ල නිසා මම ඉක්ක්මනටම සුවපත්වුනා.දවස් දහය ඉවරවෙලා ගෙදරයන්නෙ කාලෙ ආව.සමුගන්න දවසේ උදෑසන මා වෙනුවෙන් රසකැවිලි ගොඩක් එක්ක තේ පැන් සාදයකුත් තින්බුණා.ලංකාවෙන් අරගෙන ගිය තේ පැකට් මම ඔවුන්ට තෑගිකලා. හැමකෙනෙක්ම මාව වැලඳගෙන සමුදුන්න .ශමීමා නැවත ඇගේ දසපනත මට මතක්කලා."ඔබ ටිකක් අකීකරු ලමයෙක්" කියලා පොඩි විහිලුවකුත් කලා.

අන්වර් බායි මාව නැවතත් කිලෝමීටර 500 දුර ගෙවාගෙන දකා නුවර සියා ගුවන්තොටුපොලට ගෙනාවා.ලංකාවට එන්න තායි එයාර්වේස් ගුවන්යානයට ගොඩවෙද්දි මට දැනුනෙ කාලයක් දන්න අඳුනන නෑයන්ගෙන් සමුගන්නව වගේ දුකක් . ලංකාවෙදි අධික වෙහෙස ,නොසැලකිල්ල,අවිවේකය නිසා උත්සන්න වූ ලෙඩකට නිසි ප්‍රතිකාරත් ,සැලකිල්ලත් ලැබුනෙ බන්ග්ලාදේශයෙදියි.දුරු රටකදී ලැබුන ඒ සත්කාර මට කිසි දවසක අමතක වෙන්නෙ නැහැ.විශේෂයෙන්ම ශමිමගේ කාරුණික මුහුන සහ දසපනත රෝගිවෙන ගොඩක්විට මට මතක්වෙනවා.

මිහිදන් ආදරය

දුරාතීතේ අන්ධකාරේ
පාලු මූසල සැඳෑ යාමෙක
මගේ හදගැබ සොහොන් කල
වියැකුන මතක සෙල් ලිපියක
මැකීගිය ඉරි,තිත්,කොමා අතරනින්
කියවා ගන්නට වෙහෙසෙමි
එක් වචනයක්
ආදරය

නිල නින්ද

රාජකාරි වැඩ වලදී නිල වාහන ලැබෙනවා,නිල නිවාස ලැබෙනවා,තව නිල කාමර,එතැනින් ගියහම නිල නිවාඩු එහෙමත් ලැබෙනවනේ .ඔය මොනවා ලැබුනත් රාජකාරියේදි නිල මැස්සො වගේ හැසිරෙන අයත් ඉන්නවා. හරි...නිලමැසි කතාව අමතක කරමු .අහලා තියෙනවද රජකාරියේදි නිල නින්දක් දැම්ම හැටි ?හ්ම්.. ෂුවර් එකටම නැතුව ඇති .මෙන්න කතාව.

එදා නම් මම ගමන යන්න පිටත්වුනේ පුදුම කේන්තියෙන් ,මට වැදගත් රාජකාරි රැස්වීමකට උතුරු මැද පලාතට යන්න වෙලා.ඒත් හිතේ හරි නුරුස්සනා ගතියක් තියෙනවා.වැඩියෙන්ම තරහ මගේ කාර්යාල ප්‍රධානි ලොක්ක එක්ක . එයා මට වාර්ෂික නිවාඩු දෙන්න බැහැ කිව්වට .

"හ්ම්... මැරිල මැරිල වැඩ කලා.ඒත් නිවාඩු නැහැ.ඒ මදිවට අපේ සැලසුම් අංසෙ ලොක්කි වාසුලාටත් පිස්සු .මේ ගව් ගානක් ඈත රැස්වීම් දාන්න."

මම හිතෙන් බැන බැන ගමන යනවා.

ඉතින් හිත ඔරොප්පුවෙලා ගමන් යනකොට කිසිදෙයක් හරියන්නෙ නැහැ. දවල්ට කෑවත් නොකෑව වගේ .නින්දක් දාන්න බැලුවා.ඒ වැඩෙත් අසාර්ථකයි .

"මොකක්ද මේ ගමන තාම කුරුණෑගල ,දැන් හවස දෙකයි,ඉලාස්ටික් වගේ ඇදි ඇදි යන්නද කල්පනාව " වතාවක් රියදුරාටත් සැරදැම්මා.

ඔන්න කොහොමහරි මගේ ගමනාන්තයට ආවා.ලස්සන තැනක් වගේ.ඒත් ඔලුවෙ තිබුණ රුස්සන්නෙ නැති ගතිය නිසා ඒ ගැන වගක් වුනේ නැහැ. මහන්සියට නිදා ගන්න ඔනෙ කියලා ඉක්මනට කාමරේට ගියේ .

මෙන්න වාසුලාගෙන් කෝල් එකක් එතකොටම .තව විනාඩි දහයකින් රැස්වීම් සාලාවට එන්න කියලා.ආයේ දෙකක් නැහැ මොකක් හරි එයාගෙ ක්ෂණික වැඩක් .වැඩ කරන්න ගියහම එයා හරි නිර්මාණාත්මක මනුස්සයෙක් .මම හරි කැමතිය් ඒකට .ඒත් එදානම් මට හොඳටම තරහ ගියා අපේ සැලසුම් ලොක්කි එක්ක. මට නිදාගන්න නොලැබුනට. හිතින් බැන බැන මම ගියා සාලාව දිහාවට .

හරියටම හරි ...එයාගේ ක්ෂණික වැඩක්.තව ප්‍රසන්ටේෂන් එකක් හදන්න , මට යකාම නැග්ගා.

"වාසුලා මට බැහැ තවත් ප්‍රසන්ටේශන්ස් හදන්න.ඔයාට එහෙම ඕනෙ නම් අපිට කලින් කියන්න තිබුණ.මැරිල මැරිලා වැඩකරලා ආවට පස්සේ මෙහෙම ඉල්ලීම් කරන එක අසාධාරණයි..."

මම කියවගෙන කියවගෙන ගියා. එයා අපේ කෙටි රැස්වීම හමාර කරලා සිනහමුසු මුහුණින් මා ගාවට ආවා. පිටට තට්ටුවක් දාලා කිව්වා

"මනෝ ඔයාට මහන්සිබව මට පේනවා,හෙට නිවාඩුවක් අරන් රෙස්ට් කරන්න.ඔයා කැමති තැනක යන්න.ඔනෙ නම් වාහනෙත් ගන්න ,රෙස්ට් කරලා අනිද්දා ඉඳලා වැඩ කරමු "

මට පොලව පලාගෙන යන්න හිතුනා.මොනව වුනත් මම ආවේ රාජකාරියකටනේ.මොන අමාරුකම් තිබුනත් ඒක දේවකාරියටත් වැඩිය වැදගත්නේ. ඒත් වාසුලා එක හෙලාම මට තදින් කියා හිටියා හෙට නිවාඩු ගතයුතු බව.

ඔන්න ඉතින් සැලසුම් අංසෙ ලොක්කිගේ තීරණය ඒවිදියටම ක්‍රියාත්මක වුණා.පහුවෙනිද මම නිවාඩු.අනිත් අය සැලසුම් මීටින් එකේ. පරක්කුවෙලා නැගිටගත්තා.ආහ්හ්... වට පිට බැලුවම තමයි දැක්කෙ කොයිතරම ලස්සන තැනක්ද කියලා. දැන් හිතේ අර පිළුන් ගතිය නැහැ.සින්දුවකුත් මුමුන මුමුන එලියට බැස්සා අවට සිරි නරඹන්න.පිලිගැනීමේ ආලින්දයේ හිටිය ලස්සන නංගිට හිනාවක් දාලා මම මිදුලට බැස්සා.

ෂහ්... අපූරු තැනක්.හැමතැනම ලොකු රූස්ස ගස්.ඈත මයිමේ කෙලවර වතුර පිරුනු නෙලුම් මානෙල් පිපුනු වැවක්.ඒදිගේ ඇවිදගෙන යන්න අඩිපාරක් තියෙනවා.කොහෙන්දෝ ආව දඟකාර ගතියකුත් එක්ක පොඩි එකෙක් වගේ උඩපැනපැන නට නට මම අඩිපාරදිගේ යනවා.හොඳයි රාජකාරි කරන විදිය .

පාර කෙලවර වැවදිහාවට යන්න ලී පාලමක් හදලා.ගල කැට කීපයක් අහුලගෙන පාලම උඩින් ඉඳන් ඒව වැව මැදට වීසිකරා.එතකොට එන "ජබුක්" සද්දෙට මට හිනා.

ඒ හරියෙ ගස් මංඩිය හරි හෙවණයි ..ඔන්න අර සැලලිහිණි කවියත් මතක්වුනා එතකොට

"සන්නන් සිහින් ගෙඳි සෙවනලු වැලිතෙලෙන

තැන් තැන් වලම සැතපී සියුමැලි බැවින"

ගස් මංඩිය යට සිමෙන්ති බංකුවකුත් තිබුනා.මම එකේ වාඩිවුනා.මට මතක එච්චරයි ....

සද්දයක් ඇහිලා තමයි බැලුවෙ.තාම හිතා ගන්න බැහැ කොහේද කියලා.ඇස් පිහිදාල බලනකොට දැක්කෙ අර පිලිගැනීමේ ආලින්දයේ හිටි ලස්සන නංගි .එතන සිකුරටි මල්ලි කෙනෙකුත් හිටියා.

මරු වැඩේ ,බංකුව උඩ දිගෑදිලා මම නිදාගෙන පැය දෙකක් විතර සනීපෙට . හැලහොල්මනක් නැතුව බංකුව උඩ නිදාගෙන ඉන්න කෙනා දැකලා සිකුරටි මල්ලිට බය හිතිලා එයා පිලිගැනීමේ ආලින්දයට දැනුම් දීලා.හිතන්න ඇති ගෑනු කෙනෙක් එයාගේ හෝටලේ දිවිනහගෙන කියලා.හී... හී... හී

ඔන්න හවස වාසුලා ආව මම බලන්න ,කොහොමද ? හිනහ වෙවී එයා ඇහුවා.මම මුලු සිද්දියම කිව්ව.අපිදෙන්න ආයෙත් උඩපැන පැන හිනා වුනා.

කොහොමහරි කනින් කොනින් මගේ අනිත් යාලුවන්ටත් ආරන්චිවෙලා තිබුනෙ නැතෑ වැඩේ.ඔන්න සතියකට විතර පස්සේ ඊමේල් එකක් ගිහිල්ලා අපේ ඔෆිස් එකේ

"රාජකාරි නිල රැස්වීමකට ඇවිත්,සැලසුම් අංසේ ලොක්කීගෙන් නිල නිවාඩු ගෙන,ආයතනයේ නිල අනුග්‍රහයද සහිතව හබරණදී රූස්ස ගසක් යට නිල නින්දක් දැම්ම වාසනාවන්තයා කව්ව්ද ?"

උත්තරය....මනෝ

කොහොමද මගේ නිල නින්ද ? නියමයි නේ ?:)