රාජස්තාන් සැරිසර මතක -උදයපූර් සිරි විසිතුරු

Woman selling corn

Lake Pichola and sunsetting

Jag Mandir in Lake Pichola

Rajanstan camel

Lake Pichola

Lake Fata Sagar

City Palace Udaipur

උදයපූර් ඉස්ටේසමට පය තියලා වටපිට බැලුවා විතරයි මගේ මිතුරිය ඌෂා "උදපූර් වලට ආදරයෙන් පිලිගන්නවා " කියමින් දුවගෙන ඇවිත් මාව වැලඳගත්තා . හමුවීම් ,සිප වැලඳගැනීම් වලින් පස්සේ අපි දෙන්න එලියේ නවත්වලා තිබුණ එයාගේ වැගන් ආර් කාර් එකෙන් අපේ නවාතැනට පිටත්වුණා
තවම වෙලාව උදේ අටටවත් නැහැ.ඒත් හොඳට හිරු එලිය බබලනවා හරියට ගිනි මද්දහනේ වගේ ."ඇවිදින්න කියාපු දවසක්".මට ඉබේම කියවුණා . "ටිකක් ඉවසලා ඉන්න කියලා" ඌෂා හිනාවුණා.


අපේ නවාතැන්පොල වුනේ ජයින දරම් සාලාවක් . උදයපූර් ධනවත් ජයින් භක්තිකයන් ගොඩක් ඉන්න පලාතක්.මේ ඒ අයගේ විශ්‍රාම සාලාවක් . "මෙහේ ඉන්න ආරක්ෂාව ගැන බයවෙන්න ඕනේ නැහැ. මේ මිනිස්සු හරිම අවංක ප්‍රතිපත්තිගරුක අය . මම රාජකාරි වැඩවලට උදයපූර් ආවම නිතරම නතරවෙන්නෙ මෙතන" .ඌෂා මට කිව්ව.ඇත්තටම මෙතැන උදවිය හරි ප්‍රිය මනාපයි . කවුරුත් ඌෂා හොඳට අඳුනනවා . අපිට වෙන්වුණ කාමරය වැඩි විච්චූරණ නැති ඇඳන් දෙකකුයි ,ලියන මේසෙකුයි . පුටු කීපයක් සහ පිරිසිඳු නානකාමරයක් සහිත තැනක් . "මේ ඇති හොඳටම "කියමින් මම පුටුවකට බරදීලා සපත්තු දෙක ගලවලා වීසිකරලා කකුල් දෙක අනික් පුටුව උඩින් තියාගත්තා . එතකොටම අපිට චායේ දෙකකුත් ලැබුණා.


මෙහෙමත් නිදහසක්..... අපිදෙන්න එකතුවෙලා අවුරුදු දෙකක කතන්දර කියවමින් චායේ බොන්න පටන්ගත්තා .කොයිතරම් දේවල් කියන්න තියෙනවද අෆ්‍රිකාවෙදි හමුවුණාට පස්සේ .අපේ යාලුවෝ , රාජකාරි වැඩ ,ගෙවල් දොරවල් වල වගතුග ,මගේ කේරල ගමන ඔය ඔකෝම ගැන කියවල ඉවරවෙනකොට දවල් දහයට විතර ඇති. හිත පිරිල නිසාද කොහෙද උදේ කෑම නැහැ කියලා බඩගිණි දැනුනේ නැහැ.ඒ අතරේ මම උෂාට ගෙනාව තෑග්ගිත් ගමන් මල්ලෙන් එලිය ඇදලා ගත්තා. ලංකාවෙන් අරගෙන ගිය අත් යන්ත්‍ර රෙදි වලින් නිමවපු නිල් කොල සාරිය දැකලා එයා සතුටින් පිනා ගියා .ඒකත් පෙරවගෙන වටයක් කැරකිලා හැඩ බැලුවා . ගිය අවුරුදේ එයා මට රාජස්තානයට ආවේනික "බන්දානි සිල්ක් " සාරියක් දිල්ලියේ ඉඳලා ලංකාවට ආව යාලුවෙක් අතේ එවල තිබුණා.ඉතින් මම ඒකට කලගුණ සලකන්න ඔනනේ .


අපිදෙන්නට ආගිය කතා කියවන්න තව දවස් කීපයක්ම තියෙන වග මතක්වුණේ පස්සෙ. ඉතින් නාගෙන අලුත් ඇඳුමක් එහෙම දාගෙන ඔන්න උදයපූර් සිරි විසිතුරු බලන්න දෙන්න එක්ක පිටත්වුණා. යමින් ගමන් ලඟ තිබුණ පලතුරු යුෂ කඩේක නවත්වල ලොකු අන්නාසි වීදුරු දෙකකුත් බිව්වා. රස නියමයි. දඩින් බිඩින් ගාල අතික් කරකවන මැසිමකට අන්නාසි කෑලි දාලා විනාඩියට බීම හදලා දෙනවා යස අපූරුවට.


අපේ මෝටර් රථය නගයර මැදින් ඇදිල යද්දි මම නුවර සිරි විසිතුරු බලන්න පටන් ගත්තා.උදයපුර් නගරය නිර්මාණය කරල තියෙන්නේ මහරාජා (උදයපූර් වල නම් කියන්නේ මහ රාණා කියලා) "උදායි මාන් සිං" ඒ දහසයවෙනි ශතවර්ශයේදී. මෝගල් අධිරාජයන්ගෙන් මේ නුවර බේරගත්ත වීරයෙක් එයා. උදායි තැනුව නුවර උදය පුරය , උදයපූර් වුනා. උදයපූර් වැඩි කලබලයක් නැති පිරිසිඳු නගරයක් කියලා මට හිතුනා.නගරය වටේ කඳු වලල්ලක් තියෙනවා.


ඔය අතරේ අපි නගර සීමාව පහුකරලා මහා ජල තලයක් අසලට ආවා. මගෙ දෙවියනේ එතන පුදුම ලස්සනක් ...ඈතින් කඳු වලල්ලකින් වට වුණ නිල් කැටේට වතුර පිරිලා උතුරන රැලි නගන මහා සාගරයක්.. මහා ජල තලය පිසගෙන එන සුලඟ හරි සනීපයි .මම කාර් එකෙන් එලියට බැස්සා නෙවෙයි පැන්නා. "මේ පතා සාගර් විල , උදයපූර් වල හදවත කියලයි අපි කියන්නේ "ඌෂා හිනාවෙමින් කිව්වා. ඇත්තනේන්නම් මේ උදයපූර් වල හදවත කිව්වට වැරදි නැහැ. පවුල් පිටින් ඇවිත් විනෝදවෙන අය , තරුණ උදවිය , එහෙ මෙහේ දුවපනින සතුටුවෙන පොඩිත්තො ගොඩක් එතන හිටියා. ඒ වගේම හරි අපූරු දෙයක් වුණා .සමහර පවුල් වල උදවිය ගණ දෙවි ප්‍රතිමා සහිත පූජාවට්ටි ගෙනිල්ල මේ විලේ පාකරනවා. මේ ගණේෂ පූජා උත්සව දවස් කියලා ඌෂා කිව්ව."කලබල වෙන්න එපා විල වටේම අපිට යන්න පුලුවන්" කියලා එහෙ මෙහේ දුවමින් පින්තූර ගන්න මට එයා කිව්වා .


අපි තව ටිකක් ඉස්සරහට ගියා ,එතන හරිම ලස්සනයි .විලේ වතුර වාන් දානවා දිය ඇල්ලක් වගේ . රාජස්තානයේ ප්‍රකට ඔටු සවාරි යන්නත් මෙතැනදි පුලුවන් . ලස්සනට සැරසුව ඔටුවො කීපදෙනෙක් එතැන හිටියා. විලේ බැම්ම වටේම ඔටුවන්ගේ පින්තූර ඇඳලා තියෙන වග මට පෙන්නුවේ ඌෂා.එයා කාර් එක එතැන හෙවණ ගහක් යට නතර කලා .මම ගහ මුලින් වාඩිවුනේ මට පුදුම සතුටක් දැනෙනවා කියමින් .ගස් හෙවනේ කරත්තයක් නවත්වගෙන බඩ ඉරිඟු වෙලෙන්දියක් ඉරිඟු පුච්චනවා. එයා කරත්තෙට ගොඩවෙලා අඟුරු කබලක් ලඟ තියාගෙන ඉරිඟු පුච්චන අපූරුව මම බලාගෙන හිටියා.මගේ මිතුරිය අපිට ඉරිඟු මිලට ගන්න අතරේ ඇයත් එක්ක කතාවට වැටිලා. උෂා රාජස්තානයේ සමාජසේවා ආයතනයක ගොවියන් , කම්කරුවන්, වීදි දරුවන්, මුඩුක්කු වැසියන් එක්ක උරෙනුර ගැටෙමින් වැඩකරන කෙනෙක් නිසා මේ වගේ පුංචි මිනිස්සු එක්ක සතුටු සාමිච්චියේ යේදීම අරුමයක් නෙවේ . මම පලවෙනි වතාවටයි පිච්චුව ඉරිඟු කෑවෙ. ලුණුත්, දෙහිත් එකතු කෙරුව ඉරිඟු කරල හරි රසයි. වෙලෙන්දියට සමුදීල අපි යන්න හදනකොට එයා හිනාවෙලා තව ඉරිඟු කරලක් මට දුන්න .මම මුදල් ගෙවන්න හැදුවත් එයා එපා කිව්වා. ලංකාවෙන් ආව කෙනෙකුට කෙරුව ආගන්තුක සත්කාරයක් කියලයි එයා කිව්වේ.දුප්පත් වුනත් මේ මිනිස්සු කොයිතරම් ප්‍රසන්නද කියලා මට හිතුනා.


දැන් දැන් ඉර මුදුන්වෙලා ගිනියම් අව්ව. පතා සාගර් විල අසලම 'රජිව් ගාන්ධි අනුස්මරණ උද්‍යානයට අපි දෙන්න ගියේ ටිකක් හීල් හෙවනේ ඉන්න හිතාගෙන . එතනට ගියහම උදයපූර් නගරයත් ,කඳු වලල්ලත් ,මහ විසාල පතා සාගර් විලත් හරිම ලස්සනට පේනවා. අපි දෙන්න උද්‍යානයේ ගිම්හාන මන්දිරයකට වෙලා ආයෙමත් උදේ වගේ කතා බහක යෙදුනා.කාලෙ ගියේ නොදැනීම.සමාන අදහස් තියෙන ප්‍රියයන් සමග එක්වීම හිතට හරි සතුටක් . හවස දෙකත් පහුවෙලා හොඳටම බඩගිණි දැනුනම තමයි අපි එතැනින් නැගිට්ටේ.


එතනින් අපි ගියේ 'ෂුකදියා චතුරස්‍රයට".ලාබෙට, රසට කෑම කන්න අපූරු තැනක්.මෙතන අඩ කවයක ආකාරයට ආහාර පාන එවෙලෙම හදල දෙන අවන් හල් පෙලක් තියෙනවා. හැම අවන්හලක් ඉදිරියෙම ඉටිරෙදි හෙවණක ගනුදෙනු කරුවන්ට වාඩිවෙලා කෑම කන්න මේස පුටු පෙලක් තියෙනවා.මෙතැන විවේකයෙන්න ඉන්න කදිම තැනක්.පලතුරු, චායේ, රසවත් පානී පුරී අලෙවි කරන පොඩි පොඩි කඩපේලි ගොඩාක් තියෙනවා .උදයපූර් වල ප්‍රකට විද්වතෙක්ගෙ නමින් වෙන් වුණ "මෝහන් ලාල් ෂූකදියා" විශ්ව විද්‍යාලය තියෙන්නෙත් මේ කිට්ටුව.සරසවි සිසුන් නිතර යන එන තැනක් බව මට පෙනුනා. මම ඉතින් කොහොමහරි ප්ලේන් රයිස් පිඟානකුයි ,සාම්බාරුයි, පරිප්පුයි ඉල්ලගත්තා දවල් කෑමට. ඌෂා රස බලන්න කියලා මටත් එක්ක පාවා බාජී කියන පාන් වර්ගය සහ තක්කාලි වලින් හැදුව කරියක් ඕඩර් කලා.ඒකත් හරි රසයි .


දවල් කෑම කාලා අපි දෙන්න ගියේ උදයපූර් වල තවත් අරුම පුදුම තැනකට ඒ තමයි උදයපූර් "නගර මන්දිරය" එහෙම නැත්නම්" සිටි පැලස් "කියල හඳුන්නෙත් මෙතැන. ඇස් අදහගන්න බැරි අපූරු නිර්මාණයක්. පිචෝලා විලේ නැගෙනහිර මායිමේ මහරාජා "උදායි මිර්සා සිං" ඉදිකෙරුව මහා මන්දිරයක්.මල්,ලියකම්,රන්කම් කැටයමින් අලංකාරවුනු මතුමහල් තල ගොඩක් සහ සී මැදුරු කවුලු , සභා ශාලා, රවුම් ආරුක්කු වලින් යුත් රාජ්පුත් වරුන්ගේ ප්‍රෞඩ බව ලෝකෙටම කියන දැවැන්ත මන්දිරයක්.මේ මන්දිරය නරඹන්න නම් දවසක්ම ඔනෙ කියලා මට කියවුණා.දැන් මේ මාලිගාවේ අයිතිය තියෙන්නෙ "මහ රාජා අරවින්ද මෙවාර් සිංට".එයා මේ මාලිගාවේ කොටසක් සුඛෝපභෝගී හෝටලයක් බවට පත් කරලා තියෙනවා . ඔහු "හෙරිටේජ් රිසොර්ට් හෝටල "සමුහයේ හිමිකාරයෙක්.උදයපූර් වල මිනිස්සු මේ මහරාජා ගැන ප්‍රසාදයෙන් කතාකරන්නෙ ඔහු හොඳ සමාජ සේවකයෙක් නිසා.


මාලිගාවේ පිටුපසින් පිචෝලා විල දිහාවට යන්න පුලුවන්. ඉර බැසගෙන යන වෙලාවට එතන හරිම සුන්දර තැනක්.විල මැද "මහ රාජා ජගත් මාන් සිං" විසින් ඉදිකෙරුව "ජග් මන්දීර්"කියන ප්‍රේමයට කැපවුන මන්දිරයක් තියෙනවා. ඒ එක්කම ලේක් පැලස් කියන ගිම්හාන මාලිගාවත් විල මැද තියෙනවා. මේතන තමයි ප්‍රකට "ටාජ් හෝටල සමූහය විසින් පවත්වාගෙන යන ටාජ් ලේක් පැලස් හෝටලය තියෙන්නෙ. මගේ ගමන් සගයා වුන අමිරිතා සේවය කරන්නෙ එතැන. පිචෝලා විල ගාවට වෙලා අපි දෙන්න ඉර බහින හැටි බලන් හිටියා .ඈතින් පෙනෙන අරවල්ලි කඳු අතරින් ඉර ගිලෙන හැටි හරිම ලස්සනයි."වෙනිස් ඉන් ඊස්ට්" කියලා උදයපූර් නගරය හඳුන්වන්නෙ ඇයි කියලා ඒවෙලේ තමයි මට තේරුම් ගියේ.මේ මාලිගාවත් ,එහිපසු තල සහ පිචෝලා විලත් ප්‍රකට ජේම්ස් බොන්ඩ් සිනමා පටයක් වුන "ඔක්ටොපුසී" රූගතකරන්න යොදාගෙන තියෙනවා.


හිරු බැස ගිහින් අඳුර වැටෙනවත් එක්කම 'ටාජ් ලේක් පැලස් " හෝටලයෙත්, ජග් මන්දිරයෙත්, නගර මාලිගාවෙත් විදුලිපහන් දැල්විලා විල්දිය මතට එලිය වැටිලා බබලනවා. මාලිගාව අසල උස්බිමක තියෙන උයනටත්, එතනින් කේබල් කාර් එකක නැගිලා කඳුවැටියටත් ගියහම හරි අපූරුවට මේ දර්ශනය රස විඳින්න පුලුවන් . ඌෂත් මමත් කේබල් කාර් එකක නැගිලා කඳු මුදුනට ගිහින් හිරු අවරට ගිලීයද්දී නගර මන්දිර ආලෝකමත් වෙන අයුරු නැරඹුවා.
අට විතරවෙනකන් නගර මන්දිරයේ හිරු බැසයන දසුන් නැරඹුව අපිදෙන්නා රෑ කෑමට 'අප්නේ ඩානි" අවන්හලට ගියා . මෙතන සාම්ප්‍රදායික විදියට කෑම දෙන අවන්හලක්. "අප්නේ ඩානි" කියන්නේ "අපේ තැන" කියන අරුත. අවන්හලට අපි පිලිගන්නේ "රාම් රාම්" කියල ආචාර කරලා නලලට රතු තිලක තියලා. කෑම කන්න විතරක් නෙවෙයි රූකඩ නැටුම් , සර්කස් , මැජික් දර්ශන, රාජස්තාන් ජන නැටුම් බලන්න, ඔනෙ නම් නටන්න සින්දු කියන්නත් පුලුවන් තැනක් මෙතැන. ඌෂත්,මමත් ලණු ඇඳක් උඩට වෙලා පපඩම් කමින් නැටුම් බැලුවා. කෑම කන්න වෙන්වුන අවන්හලේ බිම වාඩිවෙන්න ආසන පනවලා තියෙනවා. මැටියෙන් නිමාවුන බිත්ති , පිදුරු හෙවිලිකල වහල සහ බිත්ති වල ඇඳි සිතුවම් රටා එතැනට අපූරු බවක් එක් කලා.
කෑම කාලා කාර් එකට නැගිලා යන අතරේ මම ඌෂට ස්තුතිකලේ "හරිම අපූරු දවසක්" කියලා .අපිට වැඩිදුර යන්න ලැබුණේ නැහැ. ඌෂා කාර් එක නතරකලා "පින්චර් හෝගයා " කියමින්. හ්ම්ම්.... මහ රෑ දහයට විතර , ටිකක් පාලු හයි වේ එකක අපේ කාර් එකේ මග හිටලා පැච් එකක් ගිහිල්ල .කාට කියන්නද කියල කල්පනාකරනකොටම මෝටර් සයිකලේකින් ආව තරුණයො දෙන්නෙක් නතරවුනේඅ "සහෝදරී මොකද වුනේ-දිදී ක්යා හුවා " කියලා අසමින් . ඔවුන් දෙන්නා විජේ සහ ප්‍රකාශ්. කාර් එකේ අඬු බඬු මිටි සහ ස්පෙයාර් වීල් එක සොයාගත්තු ඒදෙන්නාගෙ ලෑස්තිය අපට උදව් කරන්න . දෙන්නා ගාවින් හීන් මත්පැන් ගඳකුත් වහනයවුණ නිසා මම හෙමිහිට ඌෂට කිව්ව "මේ දෙන්න මේ වැඩේ හරියට කරාවිද දන්නෙ නැහැ කියලා". එතකොටම ප්‍රකාශ් හිනාවෙලා කිවා දෙන්නම ටිකක් බීල වුණාට බය වෙන්න එපා කියලා". වුණු අකරතැබ්බ මැද්දේ අපි ඔක්කොම හිනා වුණා.මේ මිතුරන්ගේ උදව්වෙන් අපේ වාහනේ පැච් එක හදා ගත්තා. ඒවිතරක් නෙවේ ඌෂත් මමත් ඔවුන් සමග ටික වෙලාවක් කතා කරමින් ඉඳලා මුව නොසෑහෙන්න ස්තුතිකරලා සමුගත්තේ. ඔවුන් දෙන්නම රාජස්තාන් කෘෂිකර්ම විශ්වවිද්‍යාලයේ සේවකයෝ.
අපේ නවාතැනට යනකොට රෑ දොලහට කිට්ටුයි .ඌෂා දුක්වුණා අන්තිම මොහොතේ අපට වුණ කරදරය ගැන .මම එයාව අස්වසමින් කිව්වේ උදයපූර් ගමනේ හොඳම අත්දැකීම ඒක කියලා.ඒ විතරක් නෙවෙයි දන්න හින්දි වචන ඔක්කොම ගැටගහලා මම එයාට මෙහෙම කිව්වා.
"උදයපූර් ආගයා-පන්චර් හෝගයා" .ඒකට ඌෂා උඩපැන පැන වරුවක් විතර හිනා වුණා. අපි දෙන්නා ආයෙමත් කයිවාරුවක් ගහලා , චායේ කෝප්ප දෙකකුත් හිස් කරලා නිදාගතේ එලිවෙන ජාමෙ පහුවෙනිදට ජෝද්පූර් යන්න සැලසුම් කරලා.

ප/ලි
උදයපූර් හොඳින නරඹන්න නම් දවස් හතරක් වත් ඔනෙ වෙනවා.උදයපූර් අවට අබූ කඳු වැටි, චිතෝර් බලකොටුව,රානක් පූරි ජයින පන්සල , කුම්බල්ගහ බල කොටුව , කෞතුකගාර වගේ තැන් හොඩාක් තියෙනවා.පිචෝලා සහ පතා සාගර් විල් වල බෝට්ටු සවාරි යන්නත් පුලුවන් .2009 අවුරුද්දේ උදයපූර් ලෝකයේ හොඳම සංචාරක නගර වලින් එකක් හැටියට නම් කරලා තිබුණා .ඒ නිසා උදයපූර් නරඹන්නම වටින තැනක් .

රාජස්තාන් සැරිසර මතක -මෙහෙවාර් එක්ස්ප්‍රස්

සැප්තැම්බර් 19 වෙනිදා කේරලයේ තිබුණ සියලු රාජකාරි නිමාකරලා මම නව දිල්ලිය බලා පිටත්වුනා . මම මේ දිල්ලිය දකින්නෙ අවුරුදු දෙකකට පස්සෙ. අනෝරා වැස්සත් ,පොදු රද මඩුලු උලෙලේ කලබගෑනියත් එක්ක ඇවිලුන දිල්ලියට ගොඩ්බහිද්දී ගොඩක් හවස් වෙලා. හරිම සතුටක් දනුනා. තව දවස් දෙකක දිල්ලි නුවර රාජකාරි වලින් පස්සෙ මම නිවාඩු යනවා!
විසි එක්වෙනිදා හවස එකී මෙකී නොකී සියලු වැඩ නිමා කරලා මම නිවාඩු වගට ඊ මේල් එකකුත් ලියලා නවදිල්ලි කාර්යාලයෙන් එලියට බැස්සෙ පාවෙන පිහාටුවක් වගේ සැහැල්ලුවෙන් . මෙදාපොටේ තව දවස් හතකට මාව අල්ලන්න බෑ කාටවත් හී හී.
එදාම මම හවස හතට තියෙන කෝච්චියෙන් දිල්ලියෙ ඉන්දලා උදයපූර් යනවා. කවුරුත්උපදෙස් දුන්නෙ ක්‍රීඩා උත්සවේ කලබගෑනි හේතුවෙන් පාරවල් වල තදබදය ඕනෙ වෙලාවක් එන්න ඉඩතියෙන නිසා පැය දෙක තුනක් කලින් හසරත් නිසාමුදීන් දුම් රියපලට යන්න කියලා .ඉතින් මම ඒ උපදෙස් අනුව හවස හතරහමාර වෙද්දි දුම් රියපලට ගියා.


දිල්ලියේ ඉන්දලා උදයපූර්, යන දුම් රිය හඳුන්වන්නෙ "මෙහෙවාර් එක්ස්ප්‍රස් "කියලා.උදයපූර් වල ඉන්න මිනිස්සු පැවතගෙන එන්න "මර්වාර්" කියන ගෝත්‍රිකයන්ගෙන්.ඒ නිසා වෙන්න ඔනෙ කෝච්චියෙ නම මෙහෙවාර් එක්ස්ප්‍රස් වුනේ . ඉන්දියන් රේල්ලුවේ යන්න ඊ ටිකට් ගන්න පුලුවනි කල්තියාම.දුම් රිය කියන්නේ ඉන්දියාවෙදි ලාබයටත් පහසුවටත් ගමන් බිමන් යන්න පුළුවන් විදිය. මට වෙන් වෙලාතිබුණෙ තුන්වැනි පන්තියේ වායු සමනය කල නිදන මැදිරියක්. පැය දෙකක් විතර දුම් රියපොලේ තිබුන අවන්හලේ ගතකෙරුව මම මගේ දුම් රිය නවත්වන වේදිකාව සොයගන්න ගියා .ඉලෙක්ට්‍රොනික් පුවරු වල දුම් රිය පොලෙන් පිටත්වෙන ලඟාවෙන දුම් රිය වල නම් , අංක , වෙලාව සහ වේදිකා අංකය සටහන්වෙනවා . ඒ නිසා "මෙහෙවාර් එක්ස්ප්‍රස්" නවත්වන හත්වෙනි වේදිකාව සොයාගන්න අමාරු වුනේ නැහැ. ඒත් මගෙ අම්මෝ හිටිය සෙනග කන්දරාව . ගෑණු, පිරිමි ,ලමයි ,වයසක උදවිය ගමන් මළු ලංකරගෙන වගේ වගක් නැතුව කුනු ,දූවිලි පිරුණ බිමත් වාඩිවෙලා ඉන්නවා. සමහරු කෝච්චිය එනතුරු නිදාගන්නවා.දිල්ලියේ ඉඳලා උදයපූර් යන දුම් රිය මාවත හඳුන්වන්නෙ "නෝත් වෙස්ටර්න් රේල්වේ" කියලයි.


දැන් මගේ දුම් රිය මැදිරිය නවතවන ඉසව්ව සොයාගන්න ඔනෙ නේ . ඉතින් ඒගැන ලතවෙනකොට තමයි මම දැක්කේ වයස විස්සක විතර යුවතියක් එයාගෙ මිතුරියත් එක්ක කෝච්චිය එනතුරු බලාගෙන ඉන්නවා . එයාගෙන ඇහුවම එයා මාව සන්සුන් කරලා කිව්ව බයවෙන්න එපා මම යන්නෙත් ඔබේ මැදියියේ මෙතනින් ඉන්න කියලා .මගේ ටිකට් පත බැලුව ඇය කිව්වා අපි දෙන්නටම ඉඳගන්න තියෙන්නෙ ලඟින් තියෙන ආසන වල කියලා. . ඒ ප්‍රශ්නෙත් විසඳුනා

කවුරු කවුරුත් බොහොම කලබලෙන් කෝච්චියට නැගිලා තම තමගේ ආසන සොයාගෙන හරි බරි ගැහෙනවා. තම තමගෙ ගමන් මලු ආසන යටට ආරක්ෂා කාරි විදියට දානවා.සමහරු ගමන් මළු යකඩ දම්වැල් වලින් ආසනයේ තියෙන කොකුවලට ගැටගහනවා වැඩි ආරක්ෂාවට. මමත් හරිබරි ගැහිලා ආසනේ වාඩිවෙලා අවට බැලුවා. එහා පැත්තේ ආසන පේලියේ ඉන්දියානු පවුලක් අම්මයි , තාත්තයි ලස්සන පොඩි කෙලි පැංචියො දෙන්නෙකුයි. අක්කට වයස අවුරුදු හතක් විතර ,නංගි නම් තාම බහ තෝරන වයසෙ.

කෝච්චිය පිටත්වෙනවා එක්කම මගේ ගමන් සගයා වුන ඉන්දියානු යුවතිය එයාගෙ මිතුරියට සමුදීල අවිත් මා අසලින් අසුන්ගත්තා. ඊට පස්සෙ එයාව හඳුන්වලා දුන්නා. ඇගේ නම අමිරිතා. බෙංගාලි යුවතියක් . කල්කටාවෙ හෝටල් කලමණාකරණ පාසලක හෝටල කලමණාකරණ උපාධිය වෙනුවෙන් ඉගෙනගන්න වයස දහනවයක යුවතියක්. ඇය මාස තුනක පුහුණු කාල සීමාවකට උදයපූර් වල තියෙන අති ප්‍රසිද්ධ ටාජ් හෝටල් සමූහයට අයත් "ටාජ් ලේක් සිටි" හෝටලයට යනවා එයාගේ දින පහක නිවාඩුව අවසන් කරලා. මට හරි සටුතුටක් දනුනා මේ යුවතිය ගැන . එයාගෙ කතාබහ හරි ප්‍රීතිමත් , ප්‍රියමනාප , සුහද බවක් තිබුණා . නොනවත්වා මා එක්ක කතාකල මේ යුවතිය හරිම කුතුහලයකින් ලංකාව ගැන , මගේ රැකියාව ගැන විස්තර විමසුවා . ඒ අතර එයාගෙ ගමන් මල්ලට අත දාලා ගන්න චොක්ලට් , චිප්ස් , චුවින්ගම් වලින් කොටසකුත් මට දීලා "හැව් සම්" කිව්වා . එයාගේ ෆැන්ටා බෝතලෙනුත් ටිකක් මට බොන්න කියලා වද කලා.ඔය අතරේ කල්කටාවෙ ගෙදර ගැනත් හෝටල් පාසලේ ජීවිතය ,යාලුවන් ගැනත් කිව්වා. උදයපූර් ගියහම නොවැරදීම යන්න ඔනෙ තැන් වල ලිස්ට් එකකුත් දුන්නා.මම එයාට විහිළුකලා "ඔයාට නම් ගැලපෙන රැකියාව හෝටල් රැකියාව ඒකට උවමනා සුහදශීලිගතිය අඩු නැතිව ඔයා ගාව තියෙනවා කියලා".

මගේ දුම් රිය ගමන පැය දොලහක් . දුම් රියේදි හැම කෙනෙක්ම ඉමනින් සාමූහික ජීවිතයකට හුරුවෙනවා. ඒවෙනකොට ඉන්දියානු පවුලේ තාත්තයි ලොකු දුවයි මගෙ අනිත් පැත්තෙන් වාඩි වෙලා හිටිය සික් ජාතිකයත් එක්ක කාඩ්සෙල්ලම් කරනවා. පොඩි කෙලි පැංචි අපි එක්ක හිනාවෙවී අතදික්කරමින් මොනවදෝ කියන්න උත්සාහ කරනවා. අමිරිතා, පොඩ්ඩි එක්ක ඉක්මනට යාලුවුණා.පැන්චි එයාගෙ ගාවින් ඇවිදින් වාඩිවෙලා හුරතල් වෙනවා. පොඩ්ඩිගේ අම්මත් අපි එක්ක කතාවට වැටුනා. දුවලගේ තාත්තා රජයේ සේවකයෙක් .එයාට ලැබුණ සේවා මාරුවක් නිසා පවුලම උදයපූර් යන වග තමයි කිව්වේ.

ටිකක් රෑ වෙනකොට කෝච්චියෙ ඉන්න කවුරුත් රෑ කෑමට ගෙනාව මොනවහරි දෙයක් කාල නිදාගන්න තමයි සූදානම .ඔනෙ නම් කෝච්චියෙ ආපන ශාලා සේවයෙන් කෑම ඇණවුම් කරලා ආසනය ලඟටම ගෙන්න ගන්න පුලුවන් පහසුකමත් තියෙනවා. නිදාගන්න මගීන්ට තමන්ගේ ආසනය නිදන බංකරයක් හැටියට සකසා ගන්න පුලුවන් . හැම කෙනෙකුටම අලුත් පොරෝණාවක් , ඇතිරිල්ලක්, කොට්ටයක් , සහ බ්ලැන්කට්ටුවක් සහිත කට්ටලයක් ලැබෙනවා. අපි එක්ක හිටිය සික් ජාතිකයා ඉක්මනටම නිදා ගන්න උඩ තිබුණ බංකරයට ගියා .

රෑ දහය විතර වෙලත් මමත් අමිරිතත් කතාකරමින් හිටියා . ඔය වයසෙදි අපි කාටත් ඉගෙන ගන්නකොට තියෙන අවුල් සහගත බව , අනාගත බලාපොරොත්තු , හෝටල් කලමණාකරණ රැකියාවකට පිවිසෙන යුවතියක් හැටියට ආසියානු සමාජයේදී එයාට මූණදෙන්න වෙන අභියෝග ගැන , එයා මට විස්තරකරමින් හිටියා .මම එයාට උපදේශකයෙක් වෙමින් හෝටල් ක්ෂේත්‍රයේ තියෙන අවස්ථා විශ්ලේෂණය කරමින් එයාව දිරිමත් කරමින් "නෙවර් ගිව් අප් කිව්වා."

අර පොඩි කෙලි පැංචි නිදිකරවන්න එයාගේ අම්ම ලොකු උත්සාහයක් ගන්න වග අපිට පෙනුනා. පොඩ්ඩි අම්ම කියනදේ අහන්නෙම නැහැ. හොරාට වගේ නිදාගෙන ඉඳලා අපි දෙන්නට අතවනමින් හිනා වෙනවා. ඉතින් අමිරිතාත් මමත් තීරණය කලා නින්දට යන්න . එහෙම හිතලා එයා අපේ මැදිරියේ ඩිම් ලයිට් එකක් හැර අනිත් ඔක්කොම ඕෆ් කලා. පොඩ්ඩිව ඉක්මනට නින්දට යවන්න හිතලා ඒපැත්තේ තිබුණ කර්ටන් දෙකත්වහලා දැම්ම. ඒත් මේ පොඩි පැංචි හරිම දඟකාරියක් . වහලා තිවුණ කර්ටන් පලු දෙක අතරින් එකපාරටම ඔලුව දාලා අපිට අතවනමින් හිනාවුණා .එතකොටනම් අපිටත් හිනාව නතරකරගන්න බැරිවුණා. "වෙරි ඉන්ටෙලිජන්ට් ගර්ල්" කියලා මට කියවුණා.

අමිරිතා මට උදව් කලා දෙවෙනි බංකරයට නැගගන්න . පොඩ්ඩිට ගුඩ් නයිට් කියලා අපි නිදාගන්න ගියා. ඒවෙනකොට දුම් රිය වෙල්යායක් මැදින් යමින් තිබුණා. ඈත ගෙපැලවල් වල මලානික පහන් එලි පෙනෙනවා. හෙට උදයපූර් වලදි අවුරුදු දෙකකට පස්සේ දකින මගේ මිතුරිය ඌෂා ගැන හිතමින් සීරුවෙ ගැස්සෙමින් පැද්දෙමින් යන ඉන්දියානු දුම් රියක මම සුව නින්දකට වැටුණා.

හොඳ නින්දකට පස්සෙ මට අවදි වුණේ පහුවෙනිදා උදේ හයහමාරට විතර . මම ටිකක් ඇස් පිහ පිහ කලපනා කරල තමයි මතක්කරගත්තේ මම නිදාගතේ කෝච්චියේ කියලා .උඩ බංකරයේ හිටිය සික් ජාතිකයත් නැගිටලා එරමිණිය ගොතාගෙන වාඩි වෙලා ඉන්නවා . ඉන්දියානු පවුල කලින්ම අවදි වෙලා වගේ . අම්ම ලොකු දුවගේ කොණ්ඩේ පීරනවා. පොඩි පැංචි විස්කෝතුවක් හපනවා. අක්ක නනෝ දෙන්නම අලුත් ගවුම් දෙකකින් සැරසිලා .අමිරීතා මට අත වැනුවා පහලට එන්න කියලා.ඉතින් මම පහලට පැන්න.අපි දෙන්නම එකතුවෙල මම නිදාගෙන හිටිය දෙවෙනි බංකරය පහලට දාල වාඩිවෙන්න පුලුවන් විදියට ආසනය හැදුවා . කවුරුත් තම තමන්ගේ ආසන යට තැන්පත් කරලා තිබුණ ගමන් මළු එලියට අරගෙන ලහි ලහියේ උදයපුර් නැවතුමෙන් බහින්න සූදානම් වෙනවා. මම සපත්තුදෙක දාගත්තා . ඊට පසේ මතක් වුනේ ඔලුව පීරගෙන , වෙට් ටිෂූ එකකින් මූණ පිහගෙන ටිකක් පිලිවෙල වෙන්න ඕනෙ කියලා. අවුරුදු දෙකකට පස්සේ දකින යාලුවෙක් හමුවෙන්න ටිකක් මනුස්ස පාටට යන්න ඕනනේ.

ඔන්න එතකොටම අමිරිතා කියනවා ඇහුණා 'වී ආර් ඕල්මෝස්ට් දෙ ආර් " කියලා . එහෙනම් අපි උදයපූර් ඇවිල්ලා . නියමයිනේ. පැය දොලහක් හැල්මේ ආව කෝච්චිය හිමින් හිමින් හතිලමින් උදයපූර් ඉස්ටේසමට සේන්දුවෙනවා. ඒ අතරේ මම මගේ ගමන් සගයාගෙන් සහ ඉන්දියානු පවුලෙන් සමුගත්තා. මගේ රාජකාරි කාඩ් පතකුත් පුද්ගලික ඊ මේල් ලිපිනයත් අමිරිතාට දුන්නා. බහිනකොට අපි වෙන්වුනේ මූණුපොතේ යාලුවන් බවට ඉක්මනින්ම පත්වෙන ගිවිසුම ඇතුව.

ප/ලි
"රාජස්තාන් සැරිසර මතක -පූර්ව සටහන" ලියලා ගොඩ දවසකින් පස්සෙ තමයි ගමන් කතන්දර ලියන්න පුලුවන් වුනේ. ඒකට හේතුව පහුගිය සති තුනක් විතර ලොකු ව්‍යාපෘති වාර්තාවක් ලිවීමේ සහ මධ්‍යවාර්ෂික ප්‍රගති වාර්තා යැවිමේ ජංජාල රාජකාරි කටයුත්තක දිවා රෑ නොබලා නිරතවෙන්න වීම . ඒව ඔක්කොමම අකුරටම ඉටුකරලා "රාජස්තාන් සැරිසර මතක" ලියන්න නිදහස්වුණේ අද සිකුරාදා. ඔන්න ඉතින් කතාවෙ කොටසක් කිව්වා .තව තියෙනවා.ඉඩ ලැබෙන විදියට ලියන්නම් හොඳේ .